woensdag 27 februari 2013

milder

Langzaam maar zeker kruipen de temperaturen omhoog, de zon krijgt steeds meer kracht om de sneeuw te doen smelten. Nog niet spectaculair maar je ziet vooral langs de wegen dat de hoge sneeuwwallen lager worden. Lichte dooi overdag betekent overigens wel dat je 's ochtends heel goed moet opletten want alles is dan weer veranderd in een ijsbaan. San was er alweer heel vroeg uit, het is fijn dat ze zelf een auto heeft zodat ik de jongens naar school kan helpen. Morgen staat er weer een exam op het programma, weer veel leren, letterlijk van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Volgende week is het dan weer rustig en de week erop krijgt San er weer een stuk of twee.
Dus aan de ene kant baal ik als een stekker dat ik nog niet kan werken, aan de andere kant kan ik voor mijn gezin zorgen, het huishouden doen, de boodschappen, enz dus een soort van juffrouw Mier haha.

Ik ben nog met een cursus bezig die ik moet hebben voor de functies waarop ik heb gesolliciteerd. Hiernaast doe ik er nog een aantal op het gebied van jacht en wapens, hier zit dan weer een wapenvergunning aan vast. Het is nu een kwestie van er volop tegenaan te gaan, ik zit nu heel dicht bij een goede baan en ik laat dus helemaal niets aan het toeval over. Voor de 3 functies waarvoor ik volop in de race ben heb ik bijna alle papieren, straks ook de Canadese en dat is een lekker gevoel.
Ik hoop dat de les welke mij nu gegeven wordt, namelijk geduld uitoefenen, zijn vruchten begint af te werpen en dat er wat meer schot in de zaken mogen komen.

Koen staat nu onder de douche en komt zo nog even beneden voor een bakkie thee en dan naar bed. Rik zit tegenover me te genieten van zijn nieuwe laptop (zijn oude is gecrasht) en San zit boven in alle rust te zweten achter haar boeken. Het gaat hier dus allemaal goed, druk maar goed.

maandag 25 februari 2013

Administratieve rompslomp

Vanmorgen moesten Rik en Koen naar een nieuwe opstapplaats van de schoolbus. hier worden ze niet bij de deur opgehaald en afgezet maar moeten ze zo'n 200 meter lopen. Ik ben deze eerste keer meegegaan om er zeker van te zijn dat alles goed gaat. Er stonden 2 grote gele schoolbussen te wachten en bus 10A was "onze bus". Ze stapten in en een minuut later reden ze weg, in een flits dacht ik terug aan Santpoort-Noord waar onze jongens lopend naar school gingen. In gedachten zag ik ze hand in hand lopen en met een steek van het verlies van die tijd van lang geleden, liep ik terug naar huis in een witte wereld in plaats van de groene en warme omgeving waarin ik net, als meegenomen in een tijdmachine, was verdwaald.
Door de koude ochtend was ik weer snel in de realiteit aangekomen en haastte me naar huis want ik moest ook San naar de bus brengen, in dit geval een witte die haar naar een andere school moest brengen.
Hierna snel door naar ons vorige onderkomen, de laatste spullen weggehaald en opgeruimd.

Inmiddels heb ik drie werkgevers die in mij geinteresseerd zijn en ieder van hen vraagt de nodige documenten die ik aan hen moet overleggen. Waar ik nu naar op zoek ben is een zogenaamd Driver's Abstract, een soort van bewijs van goed rijgedrag. Ik moest mij vervoegen naar een Alberta Registry (verzekeringskantoor aangesloten bij de provinciale registratie keten). De dame achter de balie begreep direct wat ik wilde en vroeg naar mijn rijbewijs waarbij ik mijn onvermijdelijke roze Gerard Joling rijbewijs overhandigde. Ik weet uit ervaring wat voor reacctie dit teweeg brengt en kijk met belangstelling naar de diepe fronsen welke in haar net nog gladde voorhoofd ontstaan. En ja hoor ook zij begint met haar hoofd te schudden en diep te zuchten. Met een sadistische grijns geef ik haar mijn internationale rijbewijs en constateer met genoegen dat ook zij nu de kluts kwijt is. Ze stamelt dat ik alleen een Driver's Abstract kan krijgen als ik een Canadees rijbewijs heb. Op dit moment had ik gewacht lieve lezers, ik ben op het gebied van rijbewijzen, paspoorten en nog was documentjes, een autoriteit aan het worden en ben inmiddels wereldberoemd in het provinciale St Albert. Met een verwoestende precisie spui ik mijn niet onaanzienlijke kennis op dit gebied over de balie. Nog geen 5 minuten later ben ik de trotse eigenaar van een Driver's Abstract met een onderzoeksgeschiedenis van 3 jaar en dit terwijl we nog geen 3 maanden in Canada wonen. Oftewel geef niet op en doe je huiswerk.

Over huiswerk gesproken; ik blijf me verbazen over de zeer geringe hoeveelheid die onze jongens meekrijgen. Rik heeft waarschijnlijk een fotografisch geheugen want hij doet zijn huiswerk in hoogstens een uurtje en komt met prachtige cijfers thuis. Koen heeft wat meer problemen en ik ga deze week naar zijn school en zal vragen om een betere begeleiding. Nederlanders staan bekend om hun aanpassingsvermogen maar ik vind dat vooral een jongen van 12 goed gecoacht moet worden.
Rik daarentegen gaat als een speer, hij heeft zich inmiddels opgewerkt in de rangorde der mannen want hij is de snelste van zijn football team en bijt ook steeds beter van zich af (zou dit aan het genenpakket liggen?). Koen laat ook het kaas niet van zijn brood eten en heeft inmiddels ook een reputatie opgebouwd, vooral in de schoolbus heeft onze jongste telg duidelijk gemaakt dat er met hem niet te sollen valt.

Op het moment dat ik dit schrijf (22.00 uur) zit San nog druk aan haar huiswerk, morgen wordt ze in het lab getest op practische onderzoeksmethoden. Koen en ik waren vanavond proefpersonen, we zijn onder de indruk van Nurse San.

zondag 24 februari 2013

Druk.

Het is een paar dagen stil geweest op ons blog. We hebben het heel druk gehad met de verhuizing en zijn nog steeds heel druk met dozen uitpakken, enz. Gisteren naar IKEA geweest waar we 3 bedden, matrassen en lattenbodems hebben gekocht en nog wat essentiele zaken. Onze trouwe vriend Kelly was weer van de partij en we hebben alles weer in zijn truck en trailer kunnen stouwen. Rik en ik hebben 's middags de bedden in elkaar gezet terwijl San zich op de dozen ed stortte. Koen hielp ook mee en met zijn vieren hebben we een berg werk verzet. De basement (Rik zijn cave) is reeds omgetoverd tot een high tech centrum voorzien van alle laatste snufjes op het gebied van games, televisie en geluid. Af en toe horen we de straaljagers door zijn cave scheuren en lijkt het wel alsof we in een of andere warzone zitten, dus vragen we dan maar weer vriendelijk of het geluid wat zachter kan. Koen is helemaal gelukkig met zijn bed (Rik en Koen hebben een full size bed gekregen) en heeft de afgelopen nacht, net als Rik, goed geslapen.

San heeft het ongelooflijk druk met leren, dit gecombineerd met de verhuizing is geen ideale situatie, om het maar voorzichtig uit te drukken. Ze is heel moe en worstelt met alle opdrachten die in onze optiek weinig met een opleiding Practical Nurse te maken hebben. Maar ja, er zit niets anders op dan alles in te leveren en te hopen op een redelijk cijfer in een taal die af en toe meer van doen lijkt te hebben met Chinees Latijns. Ik heb medelijden met San en kan niet meer dan proberen haar te helpen waar mogelijk en te hopen dat dit eerste (en zwaarste) semester snel voorbij is. Ja, het is af en toe behoorlijk pittig en je moet als verse emigranten een lange adem hebben, geduld uitoefenen, af en toe tot 100 tellen en keihard je best doen om te slagen in dit land.

Gisteravond waren we uitgenodigd bij Kelly en Adriana want ze gaven een feestje en we hebben weer andere mensen ontmoet, het was heel gezellig met heerlijke hapjes zoals gerookte zalm en haas van het hert, enz. We gingen weer bijtijds naar huis want we zagen de wereld voor een doedelzak aan en ondergetekende moest zich zondagmorgen vroeg melden bij de federale gevangenis in Fort Saskatchewan. Nee, niet om een straf uit te zitten ;) maar om een sportest te doen. Ik meldde me keurig op tijd en moest mijn ID inleveren en kreeg een kluissleutel en een bezoekerspas.We waren met 14 man en ik begreep al snel dat ik me bevond tussen bijna allemaal militairen die aan het solliciteren waren naar een burgerbaan. Ik kreeg smeuige verhalen te horen van o.a. de oorlog in Afghanistan en nog een aantal mondial brandhaarden. Bij het omkleden zag ik dat de heren behoorlijk gespierd en getatoeeerd waren en zich stoer gedroegen. Naarmate het tijdstip van de test dichterbij kwam werden ze stiller en blonken toen vooral uit in zenuwachtig gedrag. Ik ben zo'n sukkel die de nacht vantevoren ligt te woelen als een zenuwpatient, gebroken uit zijn bed stapt maar op het moment supreme redelijk rustig is. Voor de test werd er wederom bij iedereen de bloeddruk gemeten, men is hier blijkbaar bang dat de deelnemers tijdens de test rochelend neerstorten. Na de instructie moesten we een voor een de test doen. Hardlopen, hindernisbaan, aan gewichten duwen en trekken, tig keer over hekken springen, push ups en als toetje een zwaar gewicht over een bepaalde afstand sjouwen. Ik hijgde als een oververhitte Duitse herder en mijn keel voelde aan alsof ik een rol schuurpapier had gegeten voor ontbijt.....De lucht is hier zo droog dat je slijmvliezen het sowieso al moeilijk hebben. Ik deed het niet gek tussen de oorlogsmachines en slaagde voor mijn test.
Ik zal snel uitgenodigd worden voor een interview. Deze week zal ik ook uitgenodigd worden voor een Sergeants positie in een nabijgelegen stadje.

Morgen weer een nieuwe week, zal weer aanpoten worden maar we hebben hele goede moed en zetten door. Ja, we mogen trots zijn op ons zelf.

maandag 18 februari 2013

Rocky Mountains

Vanmorgen bijtijds met zijn allen in de auto gestapt en op weg naar Jasper, gelegen in de majestueuze Rocky Mountains. Rik en Koen hebben deze impossante bergenketen nog niet eerder mogen aanschouwen, we waren dus vooral zeer benieuwd naar hun reacties. Eerst de auto volgetankt (blijft een leuke aangelegenheid met deze benzineprijzen), en toen de Highway 16 genomen. Vandaag was het een nationale feestdag (Family Day) en we rekenden eigenlijk op de nodige drukte richting de Rockies. Het was inderdaad "heel druk" want we zagen toch regelmatig een auto of vrachtwagen rijden, normaal heb je stukken van zo'n 5 minuten dat je niemand tegen komt.
Het was bewolkt en somber weer bij zo'n -6 C. Hoe dichter we bij de Rockies kwamen hoe kouder het werd, het zonnetje begon ook zijn best te doen en we zaten reikhalzend uit te kijken naar het panorama vullend spektakel.We reden in de Foothills, een glooiend heuvellandschap welke overgaat in zijn grotere familie de Rockies. Na het nemen van de zoveelste heuvel stokte de adem bij ons vieren want op de top aangekomen zagen we de hele horizon gevuld met machtige bergen met veel sneeuw op de flanken en pieken.

Rik en Koen trokken hun mobieltjes sneller tevoorschijn dan Billy the Kid in zijn gloriedagen. De ene foto na de andere werd geschoten en voor we er erg in hadden reden we tussen werkelijk enorme bergen. Onze jongens waren en zijn diep onder de indruk, nog maar net bekomen van het prachtige moment moesten we op de remmen. Voor ons reden een paar auto's stapvoets want er liep een kudde berggeiten midden op de weg en het leek van een afstand of ze aan het grazen waren. Voor de oplettende lezers, die hebben natuurlijk allang door dat je niet op asfalt kunt grazen (toch......), ik zal u laten delen in mijn schat aan kennis....... De wegen zijn voor deze dieren de ideale locatie om hun zoutvoorraad aan te vullen, juist omdat ze daar zout strooien haha.



Het viel me op dat de dieren nou niet echt onder de indruk zijn van auto's, we hebben ook kuddes Elk gezien en herten. Ook deze vlak langs de weg, er wordt in deze nationale parken niet gejaagd en dit merk je aan de niet al te schuwe hoefdieren.

Onderweg naar Jasper zijn er talrijke bezienswaardigheden zoals meren, rivieren, watervallen en canyons.


Wij zijn naar de Maligne Canyon gegaan, een bevroren waterval in een ruim 35 meter diepe canyon. Prachtig! Het was een glibberige bevroren en besneeuwde hike er naar toe. Onderweg verloor ondergetekende zijn evenwicht en viel gracieus ter aarde (sneeuw) en veroorzaakte een aardbeving welke tot in Groningen geregistreerd moet zijn. Tijdens het neerdreunen voelde ik een harde knak in mijn onderrug, ik schrok me rot en dacht als eerste "shit daar gaat mijn sporttest".
Bij het opkrabbelen met mijn soepele bijna 2 meter lange lichaam voelde ik dat het leek alsof een zeer getalenteerde chiropracter gewapend met een voorhamer precies op de goede plek een megadreun had uitgedeeld. Ik voelde mij als herboren, ik had al maanden last van een stijve onderrug en vlak na mijn val sprong ik al snel weer rond als een dartel veulen.....
Terwijl ik dit epos aan u openbaar voel ik mij inmiddels als Mike Tyson die 8 ronden te lang in de ring is blijven staan. San heeft een kruik gelegd op mijn schouder en stoer hou ik vol dat het geen pijn doet. Maar genoeg met mijn gezever.


Hierna naar Jasper gereden, een heel leuk en pittoresk stadje (5000 inwoners) geklemd tussen de bergen. De straatjes staan vol met souvenirwinkels met ook prachtig indianen houtsnijwerk en beeldhouwwerk. Hier hebben we lekker even geslenterd en uiteraard heeft San de plaatselijke middenstand een financiele meevaller gegeven door ook hier wat souvenirs aan te schaffen. Hierna nog genoten van de omgeving en rond 16.30 uur weer begonnen aan de terugweg (afstand van St Albert-Jasper is 350km).

Wat een heerlijke dag en wat is het hier toch ongelooflijk mooi.
En voor de liefhebbers hopelijk genoeg foto's.........
Wat de reacties betreft; graag je naam erbij want anoniem eronder staat zo anoniem......

zaterdag 16 februari 2013

huiraad en zo

Gisteren was het een fysiek dagje voor mijzelf en voor San vooral een geestelijk inspannende ochtend.
Kelly stond al vroeg voor de deur met zijn truck en trailer. Eerst een bakkie koffie en toen de eerste lading dozen opgeladen. Hierna naar het nieuwe huis en de boel weer uitgeladen, dit proces hebben we nog twee keer herhaald. We vonden allebei toch wel dat we iets minder kracht hadden dan zo'n 100 jaar geleden...... Vooral bij de grotere meubelstukken vloekten we er allebei in het Nederlands op los, Kelly heeft een indrukwekkende vocabulaire op dit gebied en vooral zijn Canadese accent is hilarisch. In een betrekkelijk korte tijd is Kelly een hele goede vriend geworden en staat altijd klaar met goede raad of hulp zoals vandaag. In een woord geweldig!

San was er na haar examen ook weer bij om te helpen. Ze vond het examen weer moeilijk, stomme vraagstelling, enz. Kelly en ik wierpen elkaar een blik van verstandhouding toe en knikten beiden beleefd bij het aanhoren van haar relaas, en op zijn Canadees zeg je dan als man "yes dear". Onze vermoedens bleken juist want toen San haar cijfer zag via internet schreeuwde ze het uit van geluk, een 7 en overall een 7.3. Daar kun je mee thuis komen en ze is meteen geslaagd voor het eerste deel anatomie. Rik kwam ook wat vroeger thuis ivm de nationale feestag van as maandag (Family Day), hij had ook goed nieuws want hij had een 9.1 voor Math, klasse Rik!
Het bleek de goed nieuws show want ook ik had positief nieuws, een email van Alberta Parks,"gefeliciteerd, u zit in de volgende fase".

Koen was de hele dag thuis, hij is steeds heel moe en dan trekt hij het mentaal ook niet meer. We zullen dan ook een voor Koen vervelende beslissing moeten nemen en dat is stoppen met Sports Academy. je kunt volgens onze bescheiden mening niet 6 dagen per week voetballen (training en wedstrijden) als je in de groei en prille puberteit zit. Tijdens dit soort dippen heeft Koen last van heimwee wat weer te relateren valt aan de fysieke en mentale belasting. Vandaag zit hij weer goed in zijn vel want zijn vriend Mac is hier thuis en die twee kunnen heel goed met elkaar door de bocht.

Wij hopen dat jullie de berichten leuk vinden, we zouden eventuele reacties erg op prijs stellen.

donderdag 14 februari 2013

Super San

Het is inmiddels de zesde week voor San op het Norquest College. Langzaam maar zeker begint ze zich meer op haar gemak te voelen en heeft ze aansluiting gevonden bij een aantal medestudenten. Wat ze zo miste hier op College zoals vriendinnen en elkaar helpen begint ze nu ook hier te ervaren. Dit is fijn en het geeft meer rust en vertrouwen en ook vooral warmte.
Onze supervrouw had deze week een voor haar doen zeer tegenvallend cijfer, in dit geval voor Engels (4.3). San kwam behoorlijk pissed off van school en blijkt getalenteerd te zijn in het uiten van Engelse schuttingtaal van een, zeker voor Canadesen, bedenkelijk niveau. Ik laat haar even uitrazen en samen kijken we naar het roodgekleurde verbeterwerk van haar lerares. Rik keek ook even mee en gaf ongezouten zijn mening "dit is je reinste bullshit". San besloot de confrontatie aan te gaan met deze lereares, "is ze nou helemaal belazerd, ik ben pas 2 maanden hier en mijn Engels kan dan nog niet perfect zijn". Ja, lieve trouwe lezers, hier heeft San een punt. Soms snappen de mensen hier niet dat we hier nog zo kort zijn, want yes your English is soooooo good!
Gisteren was dan het gesprek met haar Engelse plaaggeest, San heeft haar lerares uitgelegd dat ze misschien wel twee keer zo hard moet leren als de rest ivm het medische Engels, nieuwe leertechnieken en natuurlijk ook het begrip van de Engelse taal. San onderstreepte dit door haar te confronteren met een paar Nederlandse woorden, zoals school enzo want dan hoor je de gggggh zo lekker en we weten dat de Canadesen deze g alleen goed uit kunnen spreken bij het overgeven of rochelen. Mogelijk geconfronteerd met haar eigen falen van het goed uitspreken van het woord school heeft de lerares gecapituleerd en San haar cijfer verhoogd naar een 6.3, kijk dat vind ik nou klasse, zowel van San als van de lerares. Deze deed San dan ook het aanbod om haar voor het tweede proefwerk meer te gaan begeleiden en als ze vragen had kon San haar altijd bereiken.

Onze oudste telg die is verwend door de principal (directeur) van de school met 3 academische vakken, heeft een uitstekend cijfer gehaald voor Science (8.3). Vandaag had Rik een proefwerk Math (wiskunde) en volgens hem zit er wederom een goed cijfer aan te komen. Ja, alle lessen die Rik van Opa Jaap heeft gehad beginnen ook hier zijn vruchten af te werpen.
Rik en Koen missen hun oma's en opa's, maar ik weet dat mijn vader meekijkt en we weten dat onze ouders dit jaar op bezoek komen en dat is een heel fijn vooruitzicht.

woensdag 13 februari 2013

Solliciteren

Ik ben de tel kwijt geraakt hoeveel sollicitaties ik de deur heb uitgedaan. In ieder geval heel veel en het bleef heel lang stil. Zo'n stilte waarvan je denkt komt dit nog wel goed of misschien ben ik wel niet goed. De maanden december en januari zijn bij uitstek geschikt om depressies te kweken en heel eerlijk gezegd was ook ik hard toe aan een soort van licht therapie.

Gelukkig schijnt de zon hier overvloedig en is de overweldigende stilte, qua antwoorden op de sollicitaties, veranderd in een aantal veelbelovende reacties. Ja, ik sta nu regelmatig te swingen met mijn soepele lichaam, lees de souplesse van een heipaal, maar ik zit weer heel goed in mijn vel.
Vanmorgen dan eindelijk mijn eerste sollicitatiegesprek voor Park Rangers bij Alberta Parks. Ik moest me vroeg melden bij een gebouw in Edmonton. Gewapend met 2 rijkgevulde mappen met diploma's, certificaten, enz werd ik gevraagd plaats te nemen in een soort van vergaderruimte. Meteen werd mij wederom de onvermijdelijke stapel papieren voor mijn neus gelegd en begon ik alles braaf in te vullen. Ik hou nu ook wijselijk mijn mond als ik zie dat ik iets voor de derde of vierde keer in moet vullen en werk ijverig door de papieren Rocky Mountains berg. Na een half uur heb ik alles klaar en zijn de administratieve krachten helemaal blij met alle kopien en mijn werkvergunning die verheugde kreten ontlokt bij de dames. Ooooh, zo'n mooie hebben we nog niet eerder gezien, ongemakkelijk vraag ik me af of ze mijn vergunning bedoelen of mijn toch ook niet onaantrekkelijke verschijning. Later begrijp ik hun verbazing aangaande mijn Nederlandse papieren, het is namelijk zeer zeldzaam dat niet Canadesen worden uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek als Ranger.
Ik werd opgehaald voor het gesprek door een Conservation Officer, deze mannen staan bovenaan in de rangorde van de "groene" handhavers in Canada. In de gespreksruimte stond een lange tafel met aan de ene kant 2 Conservation Officers en een andere beambte en aan de andere kant de lone Ranger Frank genaamd. Bij het voorstellen spraken de CO Officers met respect over mijn CV en ruime ervaring. Hierna begonnen de inleidende beschietingen en werd ik door de beambte vriendelijk doch dringend doorgezaagd over wetgeving en prangende zaken welke spelen in de provinciale parken. Ik heb heel snel de knop omgezet en me geconcentreerd op mijn Engels en niet op de toch wel aanwezige spanning bij mezelf. Ik kon me aardig redden al zeg ik het zelf, na zo'n 10 minuten namen de CO's het over en zij vroegen me alleen maar praktijk vragen, en dat is voor Frankie gesneden koek. Ik merkte dat de 3 heren staads vaker tevreden zaten te knikken. Na 1 uur en met klotsende oksels werd ik bedankt voor mijn aanwezigheid en hoor ik na verloop van tijd of ik door ben. Ik heb een goed gevoel, zeker na de opmerking van hen waar ik dan toch wel wilde werken.

Gisteren kreeg ik een email met daarin de mededeling dat ik in de selectie procedure zit voor de Corrections (gevangeniswezen). Sporttest al snel, heerlijk nieuws, ik voel me vooral opgelucht.

maandag 11 februari 2013

Bekendheid

Net weer lekker getraind in de sportschool, op de tweede verdieping is een atletiekbaan en daar kun je goed hardlopen. Ook dit gaat weer tot in de puntjes georganiseerd, als je gewoon wandelt of kapot bent van het rennen dan word je geacht de binnenbocht te nemen, ben je een soepele hinde (zoals ik......) dan loop je uiteraard in de buitenbaan. Vergeet er iemand in al zijn enthousiasme waar hij of zij moet lopen/rennen dan is er altijd wel een galante terreinmedewerker die je vriendelijk lachend de juiste route wijst. Daarna aan de gewichten trekken en scheuren in een giga gym en hierna dampend van het zweet naar huis in alweer een heerlijk zonnetje en temperaturen van boven 0.

We leren steeds meer mensen kennen, alle trainers van het sportcentrum komen uit Engeland en de hoofdtrainer zijn zoon zit in hetzelfde voetbalteam als Koen. Een prachtkerel uit Manchester met een dito onvervalst accent, als je dus in het pulletje valt van dit soort mensen dan ben je al snel bekend bij zijn vrienden, enz. De Klinge populariteit breidt zich gestaag uit en het is dan ook heel leuk als je ergens sport of winkelt je gedag wordt gezegd. Eigenlijk, als je er eens goed over nadenkt, hebben we de afgelopen 2 maanden toch wel heel veel bereikt. Een enorme hoeveelheid zaken geregeld, genetwerkt, vrienden gemaakt en met vallen en opstaan ons aan het bekwamen in het Engels (Canadees). Het Canadees, als ik dat zo mag zeggen, wordt hier met een accent gesproken, als een redneck begint te ratelen dan staan al je hersencellen op scherp, vaak heb je aan het einde van zo'n ratelsessie het gevoel dat je de helft hebt gemist.Wat heel leuk is, onze Koen blijkt een talent te hebben om dit soort accenten te immiteren. Vooral als hij de liedjes van Kenny Rogers meezingt in de auto gieren we het uit van het lachen. Waar haalt die man het vandaan, heerlijk.

Rik moet na school weer trainen voor het American Football team. Als je hoort hoe ze worden afgeknepen door een onvervalste boothcamp instructor dan krijg je spontaan spierpijn bij het aanhoren van alle oefeningen die hij moet doen. Inmiddels is Rik al 6 kg aangekomen, nee geen hamburgervet maar pure spieren. Ongelooflijk wat groeit hij snel, mijn kleine mannetje is getransformeerd in een bijna volwassen atleet. Als oplettende vader hoor en zie ik regelmatig dat meisjes die Rik zien, hem bij het passeren nastaren en spontaan hun nekwervels verdraaien wat gepaard gaat met het nodige geknars, zodat ik zonder te kijken al weet wat er gebeurd om me heen. Gelukkig heeft Rik dit nog niet zo door en dat is maar goed ook, laat hem maar heerlijk genieten van zijn jeugd, sporten, enz. Koen komt net thuis van school en is meteen aan zijn huiswerk gegaan, een zeldzame gebeurtenis, beginnen ze school leuk te vinden..........?

zondag 10 februari 2013

bedden, stoelen, tv enz

Gisteren de "lokale" IKEA bezocht in Edmonton, lijkt overigens verdacht veel op de Haarlemse uitvoering. Alleen van binnen was het toch wel anders, niet druk en geen gehaaste toestanden en opvallend veel medewerkers die je willen helpen. We hebben leuke bedden gezien en hebben eettafelstoelen gekocht die perfect bij onze eettafel passen.
Vandaag naar de Futureshop geweest (een enorme electronica winkel), hier hadden ze een mooie tv die wel heel erg prettig in de aanbieding was. Ook gekeken voor een pc voor Rik want zijn laptop heeft het begeven. Kortom veel dingen die we moeten aanschaffen en veel prijzen te vergelijken, dus geduld hebben (dat gaat overigens steeds beter met mij) want je kunt ook hier geld verdienen door goed doordacht je spullen te kopen.

Koen moest vanmiddag voetballen en zijn team kreeg een behoorlijk pak slaag. De meeste ouders van zijn team beginnen te morren dat de huidige coach waarschijnlijk meer verstand heeft van kunstschaatsen dan van voetbal. Eerlijk gezegd deel ik hun mening want de tactische inbreng is o,o.
Ik heb vandaag proberen uit te leggen dat deze manier van voetballen heel populair was in Engeland zo'n 50 jaar geleden en dat dit in de Nederlandse volksmond kale green voetbal is (boerenkool voetbal). De Canadezen begrepen natuurlijk totaal niet waar ik het over had maar knikten begrijpend en meelevend. Door mijn messcherpe analyses en commentaar zien ze blijkbaar toch mijn briljante Hollandse benadering van het schone voetbalspel en krijg ik steeds meer te horen dat ik dan toch maar alsjeblieft coach moet worden oftewel erger dan dit kan niet.

Ik laat dit alles rustig bezinken en ga me nu vooral concentreren op mijn komende sollicitatiegesprek.
Hiervoor moet ik het nodige huiswerk doen om mij zo goed als mogelijk voor te bereiden. Een sollicitatiegesprek geeft altijd wel wat spanning maar er een doen in het Engels en dan mijn zegje mogen doen over de Canadese wetgeving geeft hier een toch wel ietwat andere dimensie aan.

San gaat weer een zware schoolweek tegemoet met haar final exam anatomy, gelukkig is ze hierna een week verlost van College en kan ze hopelijk een beetje bijtanken van alle indrukken om het maar heel voorzichtig uit te drukken.


donderdag 7 februari 2013

Eindelijk heeft San haar definitieve cijfers van haar eerste 2 examens anatomie binnen. Ondanks het feit dat San dacht dat het eerste examen in het Chinees was heeft ze toch een 6.9 gehaald! Tel hierbij de 8.3 voor haar 2e examen bij en je hebt een gemiddelde van 7.6 (!)
Ik had al zo'n gevoel, want als San zegt en zucht dat ze het slecht heeft gedaan en voor haar doen pittig gestresst overkomt, blijkt elke keer weer het tegendeel en zijn haar cijfers gewoon goed. Kortom een uitstekend resultaat in haar eerste en zwaarste semester, anatomie is een van de pittigste vakken, dus dit geeft de burger moed. Maar er nadert al weer snel een nieuw lagedruk gebied want volgende week heeft ze haar final exam voor anatomie. Dus als u leest dat mijn vrouw ietwat gespannen overkomt en soms dingen zegt of doet die we niet van haar gewend zijn dan...... juist goed gedacht, dan zit het wel snor met haar resultaat!

Vandaag hebben we gekeken naar een nieuw bed voor ons, we hebben in ieder geval een keuze gemaakt voor de maatvoering, namelijk de King size; Wow wat een space, het idee alleen al dat ik me ongeneerd kan omdraaien zonder mijn partner te lanceren in een baan om de aarde geeft me nu al een gevoel van innerlijke rust. Als we dit kunnen combineren met een goede prijs/kwaliteit verhouding dan is hier sprake van een win win situatie. Morgen nog even naar de lokale IKEA, deze hebben een aantal leuke bedden/matrassen voor een fijn prijsje, heel belangrijk want onze mannen en de komende visite uit Nederland hebben ook een bed nodig. We kregen gisteren te horen dat de basement een week later klaar is dan gepland. In ieder geval verhuizen we onze spullen op de 15e, Kelly had hier speciaal een vrije dag voor genomen dus maken we dankbaar gebruik van zijn enorme truck en aanhanger en natuurlijk van Kelly zelf.

Vandaag met Kelly naar een huidenhandel geweest, ja u leest het goed, zeg maar een soort van Hudson Bay Company. Toen we binnenkwamen drong er een hele speciale en specifieke geur mijn neusgaten binnen. De geur van geprepareerde huiden van; Zwarte en Grizzly beren, Wolven, Bevers, Dassen, Marters, Vossen, Herten, Elanden, enz, enz. De Partij voor de Dieren heeft hier werkelijk waar niets te zoeken en zou de gemiddelde politicus van deze geitewollen sokken brigade in een stevige depressie storten. Wij daarentegen vonden het vooral indrukwekkend, de zaak wordt gerund door de First Nations (Indianen) en het leek wel of de tijd hier heeft stil gestaan. Alles op het gebied van het prepareren van de huiden, het roken van wild en vis, traditioneel schoeisel, vallen voor dieren, veren voor hoofdtooien, enz, enz zijn hier te vinden. Ik heb voor Koen een soort van beddensprei gekocht met daarop de afbeelding van een Wolf. Koen is gek op knuffels en straks heeft hij een mega vriend op zijn bed. De jongens kunnen niet wachten om hun kamers in te richten, hun eigen stekkie, iets waarvan ze kunnen zeggen dit is thuis.

woensdag 6 februari 2013

Bewijs van goed gedrag

Daar ik gesolliciteerd heb bij een onderdeel van de Canadese justitie moet ik een bewijs van goed gedrag hebben. We weten natuurlijk allemaal hoe we dat moeten doen in Nederland. Je gaat daar met een formulier naar het gemeentehuis, dokt wat eurootjes en voila voor je het weet ligt je bewijs op de deurmat.
In mijn geval moest ik naar de RCMP (Royal Canadian Mounted Police), zij hebben een bureau in een plaatsje zo'n 20 minuten rijden van Sturgeon County. Het politiebureau deed me denken aan die uit de Silvester Stallone film "First Blood". Veel te veel politiewagens voor de deur en na later bleek ook veel te veel agenten achter de koffie en donuts aldaar...... Een stug kijkende dame hoorde mijn verzoek stilzwijgend aan en nam me eens op van top tot teen. "So where are you from", vroeg de dame alsof ik inderdaad een figurant uit voornoemde film was. Ik vertelde haar mijn naam en waar ik vandaan kom in een blijkbaar smeuig out of town Engels en ze begon zowaar te glimlachen. Ah, you are from Holland, ze vertelde dat ze een paar jaar geleden Nederland had bezocht en haar humeur knapte spontaan op. Met een vertederende glimlach drukte ze me een indrukwekkende stapel formulieren in mijn handen. Zo vul deze papieren maar "even" in en als u vragen heeft dan roept u maar. Vol goede moed begon ik alles in te vullen, uiteraard ook de gegevens van Nederland, enzovoort. De inmiddels opgewekte dame vroeg naar mijn rijbewijs want dan kon een agent alvast aan de slag met mijn gegevens in te voeren. Met een stoicijns gezicht trok ik  mijn roze Nederlandse rijbewijs uit mijn portemonnee en gaf het aan haar. Ik zag een waasje van onzekerheid over haar gelaat trekken en vroeg of ze de kleur van mijn rijbewijs leuk vond. Ze antwoordde giechelend dat dit toch wel het gekste rijbewijs was wat ze had gezien. De agent dacht er blijkbaar hetzelfde over en kwam eens polshoogte nemen. Hij zei dat dit rijbewijs maar 14 dagen geldig was, ik keek hem eens recht in de ogen en zei "wat u zegt is niet juist, dit rijbewijs is 1 jaar geldig",ik verwachtte een stevige discussie maar die kwam niet, de agent antwoordde slechts "ok, als u het zegt". Ik knikte vriendelijk,  ik vind het toch altijd wel fijn als ik gelijk krijg. Na 5 minuutjes werd ik opgehaald en moest ik de agent volgen dwars door het bureau (vol met hele drukke agenten welke genoten van de koffie en nog veel meer van de berg donuts). We kwamen aan in een cel met daarin een fotoapparaat en een imposant apparaat waar vingerafdrukken genomen worden. Eerst werd er een foto van mij genomen, toen ik deze zag dacht ik "plak er een paar cijfers onder en ik kan meteen de bak in". Hierna werden mijn vingertoppen op het apparaat geperst en werd alles gescand. Het hele verhaal wordt naar Ottawa gestuurd en na zo'n 2 a 3 weken word ik gebeld om me weer te melden voor mijn bewijs van goed gedrag (Criminal Record Check).

maandag 4 februari 2013

Trots

Alles begint op zijn plaats te vallen, San gaat goed op school, net als Rik en Koen. Met mij gaat het ook uitstekend, al het solliciteren en netwerken begint zijn vruchten af te werpen.
We voelen ons steeds meer op ons gemak, er komt ruimte voor ontspanning en het besef dat we het toch echt hebben gedaan! Geemigreerd naar Canada, ons droomland, en we doen het gewoon maar "eventjes".

Ik ben heel trots op mijn gezin, als vader op Rik, ik zie hem groeien (zowel fysiek als mentaal), wat een geweldige jongen is het. Ik ben onder de indruk over zijn aanpassingsvermogen, zijn leerprestaties en zijn passie voor de nieuwe sporten die hij heeft ontdekt. Een hele lieve en knappe kerel!
En onze Koen, ik ben natuurlijk ook trots op hem, ook hij past zich zonder te mopperen aan. Hij doet het heel goed op school en ik hoor hem nooit over het feit dat nu het Engels de eerste taal is. Als je hem nu hoort praten met zijn vrienden dan hoor je een zelfverzekerde jongen. Hij houdt van het voetballen en krijgt steeds meer vrienden. Een hele lieve vent met veel humor!
En Susanne, ik geef het je te doen. Eerst je opleiding in Nederland versneld doen, dan te horen krijgen dat je opleiding in Canada niet wordt erkend, en nu alles en meer over te moeten doen in een andere taal. Ze zit als enige Europese op deze opleiding en ik maak een diepe buiging voor haar, RESPECT! Altijd opgewekt, positief, de drijvende kracht achter ons gezin. Een mooie en lieve vrouw die weet wat ze wil, het beste voor haar gezin. Met zo'n vrouw kun je de hele wereld aan.

Ja, we kunnen de hele wereld aan, ik ben beretrots op mijn gezin. En iedereen mag dat weten.

zaterdag 2 februari 2013

Examens en cursussen

Het "gewone" leven is weer begonnen. Rik sinds donderdag weer naar school, Koen had hem gemist in de schoolbus, samen met je grote broer is natuurlijk veel gezelliger.
Het nieuwe school semester is begonnen en de principal (directeur) heeft waarschijnlijk hoge verwachtingen van Rik want hij heeft hem 3 academische vakken gegeven. Rik was wat minder enthousiast want dit betekent dat hij veel huiswerk mee krijgt, wij daarentegen vinden het heel fijn want als hij dit niveau aan kan dan zijn er qua universiteit veel meer mogelijkheden. Gisteren kwam Rik thuis van school, zijn ogen glinsterden. Hij is uitgenodigd voor de trainingen van het American Footballteam en voor het atletiekteam (Track&Field), wat zijn we trots op hem.

San heeft heel hard geleerd voor haar examens anatomie welke afgelopen donderdag en vrijdag hebben plaats gevonden. Haar eerste examen was zwaar en vooral de vraagstellingen waren moeilijk, het medische Engels leek volgens San meer op Chinees......
Gisteren had ze wel een heel goed gevoel en ging het een stuk beter (een gedeelte was al nagekeken en scoorde ze 100%, is hier een A+. Dit geeft de burger weer moed en ga je een stuk meer ontspannen het weekend in.
Ik had ook een cursus, in dit geval ging het om de Canadese variant van EHBO. Een 2 daagse cursus op C niveau wat betekent dat je als first responders (eerste hulpdiensten) eerste hulp en reanimatie mag geven. Dit geldt ook voor kinderen en baby's. Dit was toch wel anders dan in Nederland waarbij ook vooral het Engels het moeilijker maakt, ik heb hierdoor nog meer respect gekregen voor wat San allemaal presteert,
De cursus werd gehouden in het gemeentehuis van Morinville, ik deed de cursus met ambtenaaren van dit stadje en heb weer goed kunnen netwerken.

13 februari heb ik het sollicitatiegesprek voor de Park Rangers, ben gisteren officieel gebeld en krijg nog instructies wat voor papierwerk ik moet meenemen, spannend!
Vrijdagavond waren San en ik uitgenodigd op een feestje wat werd gegeven door de buurvrouw van onze inmiddels hele goede vrienden Kelly en Adriana. Het feestje was in een pub in St Albert, de sfeer is hier toch heel anders dan in Nederland, heel ontspannen en vriendelijk. De gastvrouw, Cynthia, was een van oorsprong Nederlandse en we werden meteen weer uitgenodigd door haar voor een volgend feestje. Blijkbaar was er al behoorlijk over ons gesproken want ze vroeg me direct op de man af "zo Frank dus jij zoekt een baan in Law Enforcement?" Ik antwoordde bevestigend, Cynthia vertelde dat ze werkte voor de Justice and Solicitor General (Justitie) en dat ze er voor ging zorgen dat ik een baan zou krijgen, ik moest zo snel mogelijk mijn CV opsturen, Cynthia werkt als een Senior Officer voor o.a. de gevangenissen in Alberta. Gezien er op dit moment een van de meest moderne complexen ter wereld net afgebouwd is, en op nog geen 15 minuten staat van waar we gaan wonen, biedt dit volgens Cynthia voor mij veel mogelijkheden. Werk je eenmaal voor de Canadese Justitie dan zijn er inderdaad veel mogelijkheden, volgens Cynthia komen er nu ook veel banen vrij bij de Sheriffs Department en daar kent ze ook veel mensen. Echt ongelooflijk hoe we hier opgevangen en geholpen worden. Voorbeeld; Kelly was hier gisternmiddag om mee te gaan kijken voor een auto voor mij. Ik wil een hele goedkope auto want we moeten ons geld zo lang mogelijk op de spaarrekening houden. Kelly vond dat voor deze prijs geen betrouwbare auto's bij zaten. Hij bood ons dus hun (derde) auto aan en zei dat ik deze zo lang als nodig mocht lenen, dan kunnen jullie je geld op de bank houden en goed op zoek gaan als ik een baan heb en de boel hier goed draait. Dus zondag krijgen we deze auto, ja ongelooflijk en wat heerlijk dat we al zulke fijne vrienden hebben!