vrijdag 26 juli 2013

Bessen plukken

Gisteren kwamen we Willem Snoek tegen bij de Hollandse bakker in ons dorp. Hij was net terug van bessen plukken en liet ze zien en proeven......Heerlijk, het bleken saskatoons te zijn, een soort van blauwe bessen en heerlijk zoet van smaak. Willem gaf ons het adres, het bleek een kwartiertje rijden te zijn en dat is hier.....juist om de hoek!

Vanmorgen Rik, Koen en Matt (vriend van Koen) bijtijds wakker gemaakt, ontbeten en naar de
U pick farm gegaan. We moesten van de highway 37 een Range Road op, dit zijn gravelwegen die voor het oog oneindig doorlopen vanaf de snelwegen. De farm ligt prachtig gelegen, een mooi woonhuis op zo'n 30 hectares met allerlei fruitbomen en struiken. De eigenaresse gaf ons een aantal mandjes en wees ons de bessenbomen die vol hingen met trossen bessen. Ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik word er altijd een beetje hebberig van, ongelooflijk hoeveel bessen er hingen en hangen. Het weer was schitterend, blauwe lucht, zon en een koel windje. De jongens deden ook hun best en in 3 kwartier hadden we zo'n 8 kilo geplukt, niet gek toch? In verhouding kostte het ons heel weinig dollartjes, San en ik gaan a.s. maandag weer. De bessen worden niet bespoten en dus puur natuur.




Het is nu de tijd om ze te plukken dus maken we daar optimaal gebruik van. San heeft al weer grote plannen voor pies en cakes en er moet natuurlijk ook veel ingevroren worden, wel handig dat we nu een giga vriezer hebben.

Vanavond komen er weer 2 vrienden van Koen logeren, morgen gaat Rik met Morgan naar de St Albert Farmers Market, gaat San met Adriana bessen plukken, en ik verdien de dollars met een reeks avonddiensten.

Volgende week zijn de heritage dagen in Edmonton waar vele immigranten hun etenswaren van hun thuisland promoten waaronder Holland met lekkernijen zoals; haring, broodje frikandel/kroket, kaas, enz. Wij gaan hier ook kijken en proeven natuurlijk. Er is nu bijna elke week een festival dus vervelen doen we ons niet.

woensdag 24 juli 2013

Druk? Hoe bedoel je?

Hee Frenk, hoe gaat het op je werk oftewel how are things at work? Ik heb 3 maanden lang gezegd dat het goed ging. De werkelijkheid was minder prettig (op zijn zachtst gezegd). Na mijn introductietraining werd mij een full time rooster aangeboden waar ik natuurlijk heel blij mee was want dit betekende dat ik de kachel kon laten roken. Maar wat wilde het wrede toeval, tijdens mijn 2de officiele dienst brak er een wilde staking uit, dit ivm issues in een andere gevangenis. Ik mag hier nog steeds niet teveel over zeggen, wat ik wel kwijt wil is dat  de afgelopen tijd zeer onzeker is geweest met als bedenkelijk hoogtepunt een onderzoek en de nodige ontslagen. Ik heb nu de verzekering dat ik mijn baan mag houden, maar ik denk dat ik mag zeggen dat ik voor de functie eis stressbestendigheid geslaagd ben. Eindelijk kan ik weer normaal slapen, ik had vaak een soort van deja vu gevoelens met hetgeen er in 2008 in Prince George gebeurde tijdens ons 1ste Canada avontuur.

Tijdens mijn 6de dagdienst (gevolgd door 3 vrije dagen) werd ik gesmst door San, Theo en Nelly zouden 's avonds langs komen, ze waren onderweg in hun camper tijdens een rondreis door de Rockies en Alberta. Toen ik thuis kwam heb ik eerst het gras gemaaid,  met de motormaaier ben je al gauw een half uurtje zoet, hierna snel wat meubels gesjouwd bij Kelly. Rond 21.00 uur kwamen onze vrienden uit Noord Vancouver aan.  Wat fijn om ze weer te zien, het was alweer bijna een jaar geleden, er moest weer (heel) veel bijgepraat worden. Het is ook zeer prettig om van deze zeer doorgewinterde emigranten te horen dat ze trots zijn op onze vorderingen. Wij leven in een soort van tunnelvisie; werken, leren,  voor Rik en Koen zorgen, financien en door bergen papierwerk worstelen om alle regels van de overheid na te leven en verliezen hierdoor wel eens het zicht en besef wat we hier toch voor een prestatie aan het neerzetten zijn. Theo is een zeer enthousiast en bevlogen verteller, ik heb zelden (nooit) iemand meegemaakt die een half uur achter elkaar kan vertellen zonder adem te halen..... Volgens hem groeit er haar op zijn huig en dit verklaard waarschijnlijk zijn immitatie van een zeehond want door zijn avontuurlijke manier van beeldende spraak raakt zijn keel overwerkt waardoor hij hoest als een walrus die aangespoeld is bij Pieterburen. Hilarisch en avontuurlijk zijn een aantal van Theo's kenmerken die zijn vrouw Nelly regelmatig het hoofd doet schudden, wat een fijne vrienden, vrienden die we zolangzamerhand als familie zijn gaan beschouwen.


We hebben intensief ruim 2 dagen met elkaar door mogen brengen, hebben ook nog even de West Edmonton Mall bezocht en de Costco (giga groothandel). Rik haalde zijn learners test en mag nu onder onze begeleiding achter het stuur. Vlak voor zijn test lag hij nog helemaal in een deuk van de grappen van Theo, hierdoor ging hij meer ontspannen het examen in. San heeft weer een horde genomen, goedgekeurd door de medici en na het betalen van een forse hoeveelheid dollars is vandaag de aanvraag voor een werkvergunning de deur uitgegaan. Ik ben volop bezig om mijn 32 jaar rijervaring in Nederland erkend te krijgen door de Alberta Government. Ruim een maand geleden had ik al mijn Nederlandse rijbewijs ingeleverd, tot mijn verbijstering werd de aanvraag geweigerd omdat ik geen vertaling van mijn rijbewijs zou hebben meegestuurd. Maar werd mij vriendelijk medegedeeld dat als ik bv een dokter kon vinden die deze vertaling kon doen dan moest het wel lukken. Wonder boven wonder hebben we inmiddels ook een dokter van Nederlandse afkomst (Haarlem) in onze vriendenkring en die was bereid om dit varkentje te wassen dus ook deze aanvraag vandaag de  deur uitgedaan. Verder zijn we goedgekeurd voor een Canadese creditcard, en krijgen we de officiele Health Care passen, zijn we bezig voor een nieuwe school voor Koen (hier om de hoek), rijlessen voor Rik, heeft San vandaag een zeer belangrijke opdracht voor school klaar, heeft ze vandaag gehoord wanneer haar clinical lessen zijn, ben ik zo goed als zeker ge pre-approved om een auto te kopen, is Rik met zijn vriendin naar de Klondike days in Edmonton en zo kunnen we nog wel een half uuurtje doorgaan. Dus lieve lezers, het is hier een beetje druk maar zijn we wel zeer voldaan.

zondag 14 juli 2013

Vorige week met Ross naar de band van zijn zoon Cameron wezen kijken, Cameron is de zanger en geen slechte. De band trad op in een bar in noord west Edmonton. Ze speelden nummers uit "onze" tijd en speciaal voor ons werd Twilight zone van de Golden Earring gespeeld. Even heerlijk ontspannen, lekker hapje en drankje en hele goede muziek.

Dinsdag ging Rik naar de golfcourse van de ouders van Tascha en Amy op zo'n anderhalf uur rijden hiervandaan, dus eigenlijk om de hoek (voor Canadese begrippen). De eerste 2 dagen had Rik het moeilijk, weg van huis, lange dagen en natuurlijk allerlei nieuwe indrukken. Hierna ging het snel beter, hij kreeg meer verantwoordelijkheid zoals ober mogen zijn, reserveringen maken en klusjes in het onderhoud, enz. Naast het veel uren maken krijgt onze Rik ook veel fooien (heel veel fooien) en verdient hij voor een 15 jarige een heel leuk zakcentje. Laten we het zo zeggen dat hij dit in Nederland niet had kunnen verdienen. Nu is hij razend enthousiast en ook de eigenaren van de golfcourse want hij kan alweer snel aan de bak.

Vrijdag was Koen jarig, hij vond het niet zo geslaagd want zijn broer was er niet en zijn papa was aan het werk. Gelukkig waren er 2 vrienden waarvan er eentje bleef logeren. Koen wilde graag een basketbalpaal op een standaard. Dit is hier heel normaal, je zet deze bij je oprit en spelen maar. We vonden er een op Kijiji (de Canadese marktplaats) in St Albert voor een heel leuk prijsje, nl gratis. San en ik met de hulp van de eigenaar het gevaarte gedemonteerd en in de Pacifica gepropt, ongelooflijk wat er in die auto gaat. De standaard was gelukkig niet zo zwaar (80 kg!) en terwijl ik dit verhaal schrijf voelt mijn rug beurs aan. Dit mag de pret niet drukken, Koen is heel blij en speelt elke dag met zijn aanwinst, en een nieuwe basketbal, smoothiemaker, Playstation card en vanavond als zijn broer thuis komt dan krijgt hij nog meer kadootjes, joepie!

San heeft haar long distance cursus sociologie weer opgepakt en zit vele uren per dag te studeren. Ik blijf het zeggen, wat een doorzettingsvermogen en enorme motivatie heeft deze vrouw. Diep respect en trots zijn de woorden die me te binnen schieten aan de lofzang voor mijn vrouw die de drijvende  kracht is achter ons gezin.

Ik zat afgelopen maandag op de tandartsstoel, juist mijn favoriete stek....... Een paar weken geleden zaten we gezellig te bbqen bij Kelly en Adriana, ik zat te kauwen op een heerlijk stukje kip en vond het vlees op een gegeven moment wel heel erg knapperig. San omschreef mijn gelaatsuitdrukking als enigzins angstig met wijdopen gesperde ogen. Ik spuugde wat brokken tand uit waar een volwassen mammoet jaloers op zou zijn geweest. Rond mijn voeten ontstond een plas bloed welke mijn melodramatische relaas extra accentueert haha. Om een lang verhaal kort te maken, ik moest naar de tandarts. We kregen het voor elkaar dat ik naar dezelfde tandarts kon als de fam Callens. Er was zo weinig overgebleven van de tand dat de enige optie trekken was. Met een hypermoderne injectiemethode werd ik verwend met een naald die voor mijn gevoel mijn halve hersenpan verdoofde. Hierop begon de beul (tandarts) met zijn gewrik en schreeuwde ik in enkele Hollandse krachttermen dat die kl... verdoving niet hielp en ik gvd alles voelde. Onder de indruk van mijn stemgeluid kreeg ik als "beloning" nog een shot die normaal gesproken een voetbalelftal inclusief reserves 2 weken onder zeil zou houden. In mijn geval was het net aan voldoende om de gruwelen van het tandtrekken te doorstaan. Dus ik ga nu met een ventilatiegat extra door het leven. (realiteit en fantasie kunnen misschien iets afwijken ;)

donderdag 4 juli 2013

"even" naar de Rockies.

Vanmorgen vroeg zijn San en ik met zijn tweetjes "even" naar de Rocky Mountains gereden. Gezien de zeer drukke periode die we achter de rug hebben vonden we het de hoogste tijd om is een keer iets leuks met z'n tweetjes te gaan doen. Onderweg even gestopt bij Timmie Hortons voor koffie/thee en wat lekkers erbij. Hierna doorgereden naar Lake Patricia nabij Jasper. Een prachtig smaragdgroen meer omringd door de bergen. Lekker op een bankje aan de oever zitten en praten over onze wel heel erg drukke tijd die we hebben gehad. We snoven de zuivere lucht in onze longen, de heerlijke geuren van pijnbomen en schoon water hadden een rustgevende uitwerking op ons.

 
 

Hierna geluncht in Jasper en een leuk souvenir op de kop getikt.
Na ons bezoek aan Jasper zijn we naar lake Edith gegaan, ook zo'n ongelooflijk smaragdgroen juweel ingeklemd tussen de bergen. Ongelooflijk maar waar, we waren op een gegeven moment de enige 2 die hier langs de oever zaten op een oude boomstronk.




Het weer was zalig, veel zon bij 22 graden, heerlijk en wat jammer dat we weer naar huis moesten. Ja even 760 km heen en weer voor de ultieme Canada ervaring maar het was het waard. Je doet hier gegarandeerd 100 km in een uur, ondanks dat het zomerseizoen is begonnen. De snelwegen zijn zo heerlijk rustig dus op de cruise control en genieten maar.
We hebben een paar Elk gezien, een coyote, schitterende vogels en voor het eerst ook een paar chipmunks.                                                                                                                                                              


Voor de natuurliefhebbers ook een paar foto's die onderschrijven hoe ongelooflijk mooi en rustig het hier is.
Morgen gaat Koen naar Calgary voor een voetbaltoernooi. De velden liggen in een gebied die geen last van de verwoestende overstromingen heeft gehad. Zondag komt hij weer thuis. Rik heeft morgen twee klussen op het programma dus dat wordt weer kassa!