maandag 29 april 2013

Niet te geloven.......

Gisteren zijn we verhuisd naar het nieuwe huis, 5 slaapkamers en een giga garage in een rustige en groene buurt. Dat groen moet nog komen, wanneer weten wij niet daar er vandaag weer een lading sneeuw is gevallen. Morgen verwachten ze weer zo'n 20 cm. Overdag is het meestal 15 graden te koud voor de tijd van het jaar dus de bomen en struiken hebben nog niet zoveel zin.
We hadden veel hulp van onze vrienden, er waren 3 trucks met aanhangers en de klus was snel geklaard.

Wellicht hebben jullie iets meegekregen in het nieuws want er is hier namelijk een behoorlijke staking van het overheidspersoneel gaande. Afgelopen vrijdag had ik een avonddienst (mijn tweede officiele dienst in het vaste rooster), rond 20.30 kreeg ik de opdracht alles af en op te sluiten en moest ik de gevangenis verlaten. Ik had wel wat geruchten gehoord over vakbondsleden die overhoop lagen met de overheid maar dit kwam uit de lucht vallen als een dik pak sneeuw in augustus, alhoewel dat in dit klimaat niet eens zo gek zou zijn...... Buiten de poort kreeg ik te horen dat "we" in staking waren net als de gevangenis in Edmonton, een dag later waren alle gevangenissen van Alberta in staking en sinds vandaag ook de Sheriffs, Transport, Probation, enz, enz. Het hele rechtssysteem ligt op zijn gat en de bekende karrevrachten met stront worden door de 2 bekvechtende partijen over elkaars hoofden uitgestort. Hoogst vervelend allemaal, temeer dit een zgn wilde staking is en er geen dollar wordt uitbetaald. Ik was net zo blij met de baan en alles want de bodem van onze schatkist kwam in zicht, helaas wordt deze situatie niet beter door dit gesodemieter. Niet te geloven, de laatste staking was in 1990 en nu val ik met mijn neus in de "bevroren" boter.

Rik is vandaag officieel gekozen in het American Football Team van zijn school, morgen gaan we zijn spullen ophalen zoals helm, been, arm en schouderbescherming. Een keiharde sport en we houden ons hart vast. Koen gaat volgende week tennissen mits de weergoden meewerken, in ieder geval geen saaie dagen hier..........

dinsdag 23 april 2013

Moe maar voldaan.

Het was vandaag een "billenbijelkaarknijpdagje" San werd de hele dag gebombardeerd met sms en van studentes en updates van de cijferlijsten van het Norquest College. Na elk goed cijfer stond San te springen en te dansen, dit hield ze vol tot het laatste cijfer wat betekent dat ze door is naar het volgende en een stuk minder zwaar semester. Kortom een hele fijne dag met heel veel knuffels van ons aan mama. 

Bijna 5 maanden, zo lang zijn we nu in Alberta Canada. Vijf maanden van opstaan en doorgaan, ja zeg maar gerust afzien. Ik zit nu verwonderd en murw gebeukt voor me uit te staren, het was me het weekje wel. Eerst de onzekerheid van de training voor mijn nieuwe baan, er wordt op van alles en nog wat gelet en bij alles wordt gezegd als je dit of dat niet haalt dan val je meteen af. De ene powerpoint na de andere, alles in bijna plat Canadees (slang noemen ze dat hier), tel daarbij de eindeloze stroom juridische termen bij op en dan weten jullie nog bij lange na niet hoe dat is. Gelukkig ging alles voorspoedig en mocht ik aansluitend op de training 3 diensten meedraaien. Ik mag geen info geven over de gang van zaken binnen de muren maar dat het compleet anders is dan in Nederland moge duidelijk zijn, geloof me. Tijdens mijn tweede dienst werd ik gebeld door de leiding met de mededeling dat ik full time werd ingedeeld in het rooster. Eindelijk zekerheid, pfffffffffffffff
En dan te bedenken dat ik ook van de Park Rangers een werkaanbod had gekregen na een pittig psygologisch onderzoek. Nee beste mensen ik blijk niet gek te zijn.......... Helaas was deze prachtbaan seasonal en slechts van mei tot september.Ik heb gekozen voor de zekerheid en de toekomstmogelijkheden. In ieder geval heb ik mezelf op de kaart gezet van deze tak van Justitie. Als alles naar wens blijft gaan dan zal ik uitgenodigd worden voor de 9 weekse Staff training in Edmonton. Kortom het blijft spannend, wij hopen voor onze jongens een goed voorbeeld te zijn, zo van als je maar hard genoeg knokt dan krijg je dingen voor elkaar.

Rik heeft zijn rapport gehad, we zijn heel trots op hem, mooie cijfers en lovende commentaren van de leerkrachten. Voor sport had hij zelfs een 9, excellent sportsmanship noemen ze dat hier. Atletiek en american football staan op het punt van beginnen (als de sneeuw weg is........).
Koen heeft ook zijn rapport gekregen en ook hij mag trots zijn op wat hij bereikt heeft. Koen zal het niet met ons eens zijn want school is stom en waardeloos en hij moet een uur eerder zijn bed uit dan in Nederland........ Het valt ook niet mee, de puberteit is begonnen in een vreemd land met een andere taal, gebruiken, moeite met socialiseren, al dat stomme geleuter over (ijs) hockey, geen verstand van voetbal (ben ik volmondig met Koen eens), enz, enz.
Heimwee is iets wat onze jongens regelmatig hebben, nee dat is niet makkelijk maar ze gaan er heel volwassen mee om, wat een geweldige kerels!

zaterdag 20 april 2013

Award Winner Susanne!

We hebben hier toch wel heel bijzonder nieuws te melden. San heeft gisteren een email van haar College gekregen met de mededeling dat ze is voorgedragen voor een award. Het blijkt hier te gaan om de Shine Award die wordt uitgereikt aan studenten die zich onderscheiden in het inspireren van leerkrachten en medestudenten door hun inspanning, houding en betrokkenheid. Een studente die de kwaliteiten en het karakter bezit om te stralen in de klas tijdens de opleiding bij het Norquest College te Edmonton. Er is ook een geldprijs verbonden aan de award namelijk $300.

Ongelooflijk knap, zo hard moeten leren, je zoveel moeten ontzeggen en dan zo'n positieve indruk maken in een Canadese opleiding verdient diep respect. Op 16 mei is San uitgenodigd voor de officiele uitreiking van de Award op het College. Rik en Koen zijn heel trots op hun mama, net als ik.

Vandaag had ik ook goed nieuws te melden aan mijn gezin, ik werd tijdens mijn dienst gebeld door de Deputy Director dat ik geplaatst ben in het full time rooster. Dit betekent dat ik verzekerd ben van een goed inkomen, gezien de opening van de giga gevangenis in Edmonton en het tekort aan personeel kan ik heel veel uren maken.

Ik denk dat ik mag zeggen dat we op de goede weg zijn.

 

donderdag 18 april 2013

Opluchting

Vandaag mijn 4 daagse training afgerond, mijn toelatingsexamen gehaald en beedigd als Correctional Peace Officer voor de Government of Alberta Justice and Solicitor General (is inderdaad een mond vol). Komende nacht heb ik meteen dienst dus ik kan meteen aan de slag.
In tegenstelling tot de trage solloicitatieprocedure gaat alles nu in een stroomversnelling. Ik had ook een werkaanbod van een andere overheids werkgever maar ik heb gekozen voor de zekerheid en aantrekkelijke toekomst perspectieven. De opluchting is enorm, ik heb me toch wel grote zorgen gemaakt. Mijn werkervaring en opleidingen hebben ze vertaald in een heel mooi maandsalaris waarmee ik mijn gezin kan onderhouden, iets waar ik heel dankbaar voor ben.



San gaat goed met haar examens en loopt op haar tandvlees (wat er nog van over is). Het is hier behoorlijk hectisch maar de opluchting is groot waardoor onze toekomst er een stuk rooskleuriger uitziet.

woensdag 10 april 2013

Records.

Het ene na het andere kouderecord worden deze dagen verpletterd in het overigens zonnige Alberta.
Begin van de week temperaturen van -15 tot -20 graden en overdag dinsdag -5. Van de stoere praatjes van de gemiddelde Canadees is niets meer over. De stemming is omgeslagen in ongeduld en frustratie, ja we zijn allemaal toe aan de lente. Ik probeer bij het schrijven niet naar rechts te kijken want in de tuin ligt nog zo'n 80 cm (!) sneeuw.

San trekt zich van temperaturen, geen lente, dag of nacht geen fluit aan. Ze noemt zichzelf nu de mol, van de bus naar school en weer naar huis, dan achter de computer en naar bed. Ze leert zich een slag in de rondte, dit klinkt jullie bekend in de oren maar ik vind het nogal wat. Maandag is ze geslaagd voor haar eeste final exam Anatomie en dat is een grote felicitatie waard! Deze 2 weken wordt het nog zwaarder met alle examens die nog voor de deur staan.

Rik en Koen zullen volgende week meer zelf moeten gaan doen wat best een grote verandering zal zijn want hun huishoudelijke regelaar gaat dan in training. Na allerlei testen, interviews, antecedenten en referenten onderzoeken ben ik dan eindelijk uitgenodigd voor een 4 daagse training in de federale gevangenis in Fort Saskatchewan, als ik die naar tevredenheid afrond dan kan ik aan de slag. Is een bijzondere ervaring om in een ander werelddeel een sollicitatieprocedure te doorlopen. Doe bv eens een sporttest samen met 14 Canadese militairen van het formaat Jerommeke en hou hierbij in je achterhoofd dat als je de tijdslimiet niet haalt het exit is. Ga dan een maandje later naar een zwaar beveiligd overheidsgebouw in Edmonton en doe daar je interview tegenover een tactisch opgesteld panel. Men weet uiteraard dat je geen Canadees bent maar een Hollander die bij het Ministerie van Justitie wil werken. Een Hollander met een werkvergunning dus geen verblijfsvergunning, en dat wordt al een stuk gecompliceerder. Gezien het bijzondere karakter van het werk wordt er heel wat van je verwacht en dit is dan ook te merken aan de vraagstellingen. Probeer dan eens om kalm te blijven en de juridische, psyghische, gewelds en sociale vragen in het Engels te beantwoorden. Uiterlijk kalm blijven vind ik al een prestatie op zich terwijl inwendig je lichaam is veranderd in een orkaan en de koikarpers lustig rondzwemmen in je onderbroek welke gevuld is met 10 liter transpiratievocht! Voor je overigens plaats mag nemen heeft er een grootscheeps antecedentenonderzoek plaats gevonden, na dit gesprek wat voor mijn gevoel toch wel redelijk was verlopen, mag je een stapel referenties inleveren. Deze worden overigens gewoon gebeld en gemaild in Nederland. Men was onder de indruk van de reacties uit Nederland waarvoor ik heel veel dank uitspreek naar mijn collega's waar ik intensief mee heb samengewerkt. Mannen, ik weet dat jullie ons blog lezen, en jullie weten wie ik bedoel, THANKS, geweldig!
Ja, Frankieboy in de gevangenis waarschijnlijk (er is nog een overheids werkgever hevig in mij geinteresseerd), hoe dan ook de toekomst ziet er een stuk rooskleuriger uit en ik kan niet wachten om weer te gaan werken.

Een toekomst in een ander huis...... We wonen nu in een 2 onder 1 kap, het huis van de buren blijkt van een oliemaatschappij te zijn waar constant andere werknemers gestald worden.Vaak moeten de heren weer vroeg uit bed (03.00 uur) en maken dan net zoveel lawaai als een kudde olifanten in een porseleinkast. In een motel verblijf je rustiger denken wij. Afgelopen weekend zijn we naar een open huis gegaan van een huurhuis in een mooie en rustige omgeving. Een groot vrijstaand huis met 5 slaapkamers, een houtkachel en een niet al te grote tuin en een giga garage. Vlakbij veel sportvelden, een zwembad, wandelpaden, winkels, enz. Het huis ligt aan een niet doorgaande weg, een oase van rust en een stukkie goedkopen dan waar we nu in zitten. De dame die het verhuurt wil ons graag hebben, voor de aandachtige insiders, inderdaad een oudere dame die gecharmeerd was van ons verhaal. We gaan erin op 1 mei en ja we moeten weer verhuizen en ja het is niet anders en ja we zijn inmiddels experts en ja we doen het maar mooi even en ja we zijn trots op onszelf. Misschien worden we wel door veel mensen voor gek verklaard en ja dat moeten ze dan lekker zelf weten. Emigratie= risico=stress=nog meer stress=opoffering=onzekerheid in het kwadraat=overwinningsgevoel bij successen=een super gezin zijn=keihard knokken en slagen!

donderdag 4 april 2013

Studeren........

Was het eerste semester op het College in Edmonton al heel zwaar, de komende 2 weken wordt dit opgebouwd naar zwaarst in het kwadraat. San moet dan haar exam week in en krijgt dan 5 examens en moet ze nog een aantal academische werkstukken inleveren. Hierbij mag ze geen onvoldoende hebben anders mag ze niet naar het volgende semester, hoe bedoel je no pressure.......
Gemiddeld staat San er goed voor en met haar studieinzet moet het goed komen. Over motivatie gesproken. Elke dag voor dag en dauw staat ze op en duikt in de boeken, dan naar school tot 16.00 uur, thuis rond 17.00 uur, hup in de boeken. Ik zet dan een bord met eten bij haar neer en al etend gaat ze verder. Dan rond 20.00 uur een bakkie thee en 10 minuutjes pauze en dan door met leren tot 22.00 uur, naar bed en de volgende dag weer hetzelfde liedje. Niemand heeft gezegd dat het een makkie zou worden maar dit is een hele pittige studie. Ze moet bv straks in de praktijk allerlei onderzoeken kunnen doen bij patienten, van neurologisch tot spieren, hart, enz, enz. Onderzoeken die verpleegkundigen in Nederland niet doen en die slechts zijn toegestaan door artsen. Dus met niets te vergelijken met de opleiding die ze in Nederland heeft gedaan. En dan alles in het Engels op academisch niveau, er worden geen uitzonderingen voor haar gemaakt, ze doet de Canadese opleiding dus niet de internationale! Dit houdt in dat ze de enige Europese is in deze opleiding, je kunt je voorstellen dat ze twee keer zo hard moet leren als een Canadese. Dat dit heel vermoeiend is zullen jullie wel begrijpen, de jongens en ik proberen alles in het werk te stellen om San zoveel mogelijk met rust te laten zodat ze zich voor 100% op de studie kan storten. We hopen dat dit semester gauw over is en dat San hiervoor mag slagen. Dan heeft ze 2 weken vrij en het volgende semester is dan veel minder zwaar.

Rik doet het zeer goed op school, hij gaat fluitend door de studie, hij is druk met een vriendenkring op te bouwen en ook de vriendinnenkant wordt niet vergeten..... Verder sport hij heel veel en werkt aan het heel breed worden (wat hem aardig goed aan het lukken is).
Koen daarentegen heeft meer moeite met het socialiseren, zijn studieresultaten vertonen een stijgende lijn gelukkig. Rik vangt zijn broer heel goed op, het is heel mooi om te zien hoe ze naar elkaar zijn gegroeid deze maanden, hele dikke vrienden die onvoorwaardelijk achter elkaar staan.