zaterdag 30 maart 2013

Dutch Delicious

Van andere Nederlandse emigranten kregen we de tip om eens te gaan kijken bij een Nederlandse kruidenier in Edmonton. Vanmorgen zijn we samen met Koen (Rik was aan het logeren) naar deze winkel gegaan. Het was makkelijk te vinden en niet al te ver rijden. We kwamen binnen en stapten terug in de tijd, in een heel gezellig klein supermarktje. Ik weet nog wel dat ik als klein jongetje in de SPAR aan de Hagelingerweg kwam samen met mijn moeder. Zo'n gevoel had ik nu weer, San ging ook terug in de tijd, het schijnt dat de beste herinneringen voortkomen uit geuren en smaken. Qua smaak en de combinatie van hoe de winkel eruit ziet doet je deze stap in de tijd heel snel maken.
De oeh's en de aah's waren niet van de lucht en we stonden ons als een stel kleine kinderen te vergapen aan producten die je hier niet in de "normale" supermarkt kunt kopen. We hebben wat lekkere dingen gekocht zoals een echte Gelderse rookworst voor bij de boerenkool vanavond (smaakte uitstekend). De prijzen zijn niet ouderwets overigens, de transport kosten hakken er natuurlijk aardig in. Maar we zijn er heel blij mee dat we dit heerlijke winkeltje hebben gevonden.

De wegen beginnen na het vertrek van de vorst en sneeuw grote gaten te vertonen, potholes noemen ze die hier. Edmonton wordt ook wel Pothole City genoemd, je moet dus goed de weg scannen om banden en schokdempers te sparen. En de fietsers.....want die mogen hier fietsen op de highways.....
De regels hier zijn toch wel wat anders dan in Nederland, wat dacht je van de regel dat je bij een rood stoplicht wel rechtsaf mag, wel opletten natuurlijk want het verkeer van links rijdt natuurlijk gewoon door. En rechts passeren? Tuurlijk gewoon doen, mag van oom agent. Er gebeuren hier dan ook veel ongelukken. Gewoon goed opletten en overal rekening mee houden.



donderdag 28 maart 2013

Ik ben Theo uit Vancouver.........

"Ik ben Theo uit Vancouver", met deze zin is het allemaal begonnen. Mijn ontmoeting met Theo in 2007 in Santpoort terwijl ik mijn hond Zorro aan het uitlaten was. Ik weet nog precies bij welke boom en met wie Theo stond te praten en de aanleiding van ons gesprek. Het staat in mijn geheugen gegrift en is de aanleiding geweest tot onze aangewakkerde liefde voor Canada tot dit moment in St. Albert Canada. Sinds deze ontmoeting hebben we zeer regelmatig contact gehad en elke keer als Theo en zijn lieve vrouw Nelly op bezoek waren in Nederland dan kwamen ze altijd even langs bij ons. Even lekker bijpraten onder het genot van boerenkool met worst. Altijd zeer betrokken bij ons lange gevecht om ons uiteindelijke doel te bereiken. Geweldige mensen die we in de loop der jaren als familie zijn gaan beschouwen.

Vanmorgen belde Theo "even", hij had al 4 dagen geen nieuw bericht op ons webblog gezien en vond het de hoogste tijd om te vragen hoe alles gaat bij ons. Het gaat goed, ik zit nu zo dichtbij werk dat ik het bijna aan kan raken. Voor alle Nederlandse lezers, een goede baan krijgen hier voor bv de Government, duurt veel langer dan in Nederland. Dit zul je moeten accepteren, het is hier Canada en niet Nederland. Trek je hierbij de maanden december en januari vanaf dan valt het wel mee. Het is hier een compleet ander leven met andere gewoontes, cultuur en noem maar op. Maar ik ben ervan overtuigd dat het alles waard is geweest. Nee, het gaat niet vanzelf en het vraagt veel van ons als gezin. Je moet dit zelf meemaken en ondervinden anders kun je je geen voorstelling maken wat het woord emigratie nou eigenlijk betekent.

Ons telefoongesprek duurde ruim een uur en dan heb ik nog het gevoel dat ik nog maar een fractie heb kunnen vertellen en dat ik nog zoveel had willen vragen.......Theo leest mij als een boek en weet feilloos hoe ik me voel en waar we doorheen gaan. Hij weet als geen ander wat emigratie inhoudt, hij is zelf naar Canada geemigreerd en later is Nelly vanuit Nederland met hem getrouwd en hebben een leven, gezin en geluk opgebouwd in dit machtig grote en mooie land. Ik voel me altijd weer heel opgewekt en vol energie als we gepraat hebben. Hij weet mijn onzekerheden en emoties haarfijn op te sporen en legt me uit hiermee om te gaan en dit om te draaien in iets waar ik wat mee kan. Heel bijzonder en fijn.
Theo en Nelly komen ons bezoeken in mei of juni, we kijken er naar uit!

zaterdag 23 maart 2013

Lente?

Het wordt misschien een beetje eentonig, de lente heeft welliswaar officieel zijn opwachting gemaakt maar Koning Winter heeft haar opgesloten in zijn diepvriescel.
Eergisteren is er een, ook voor Canadese begrippen, gigantische hoeveelheid sneeuw gevallen. De sneeuw in combinatie met een harde wind zorgde voor zeer slechte condities op de wegen. Helaas heeft dit geresulteerd in een van de grootste kettingbotsingen uit de Noord Amerikaanse historie. De locatie van dit mega ongeluk was in de buurt van Edmonton. We begrepen dat dit ongeluk zelfs het Nederlandse nieuws heeft gehaald.

De weersverwachting voor de komende week is nou ook niet bepaald lenteachtig te noemen. Komende nacht een gevoelstemperatuur van -24....... Veel bedrijven die afhankelijk zijn van de seizoenen beginnen de zenuwen te krijgen. De klandizie blijft uit en dus drogen de geldbronnen op.

Acceptatie, motivatie geduld, doorzettingsvermogen, stalen zenuwen, inzinkingen, opstaan, doorgaan, niet omkijken, een voorbeeld zijn, enz, enz zijn zomaar een aantal ingredienten waarmee wij als emigranten te maken krijgen. Om de klassieker van Tol Hanse aan te halen "eenzaam in je blote billen door een oerwoud lopen gillen" gaat hier wel aardig op. Ik zou het soms wel is effe lekker willen doen maar hier in je blote billen door bijna een meter sneeuw te ploegen gaat me nou net te ver.

Rik en Koen hebben nu lekker 11 dagen vrij. Koen logeert vanavond bij een voetbalmaat. Rik is vanavond uitgenodigd om film te gaan kijken bij een Canadese schone. Kortom onze jongens zijn druk met socialiseren. San heeft vanmorgen weer eens een belangrijk examen gedaan en heeft het nu een paar dagen rustiger. Voor haar geen vakantie helaas, maar een paar dagen geen opdrachten is al heel fijn. Vandaag samen een heerlijke wandeling gemaakt en moesten soms kniediep door de sneeuw. Het zonnetje scheen uitbundig maar het voelde venijnig koud in de wind bij -12.

Vanmorgen kregen we een sms van een goede vriendin, ze had waterlekkage via het dak! Of ik alsjeblieft kon helpen. Na vastgesteld te hebben waar precies de lekkage binnen was ben ik via de ladder en met een sneeuwschuiver het dak opgegaan. Het was op dit moment -20 (gevoelstemperatuur -25........), op het dak lag zo'n 90 cm sneeuw. Na 2 uur had ik de het dak schoon en zweette als een ijsbeer in de Sahara. De zon heeft al zoveel kracht dat bij een donkere ondergrond de boel smelt (als sneeuw voor de zon). Pas als de sneeuw en ijs weg is kunnen de reparaties plaats vinden. Hierna ben ik snel nog naar de vliegvisclub gegaan voor een les vliegbinden....
Mijn eerste zelfgemaakte vlieg leek op een ontplofte olifantenstrontvlieg (ja een mond vol, bah!), de volgende 2 waren van een adembenemende schoonheid welke mijn talenten als knutselaar goudomrand onderstreepten als een zonsopkomst onder een vrieskoude Canadese morgen.
Nou dit wordt wel erg poetisch, wij wensen jullie een fijne zondag en dat de lente maar snel mag komen.

maandag 18 maart 2013

weetjes

Dezelfde "doorgewinterde" Canadesen die mij onlangs fijntjes wezen op het feit dat het allemaal nog veel kouder en witter kan, beginnen nu spontaan te stuiteren en te hyperventileren bij het zien van het weerbericht voor de komende week. Ja, nog meer vorst en sneeuw. Ik kan het natuurlijk niet laten om ze er fijntjes op te wijzen dat wij Hollanders niet onder de indruk zijn van deze winter, en eigenlijk als je het goed bekijkt, zoveel zon, weinig wind, best wel lekker eigenlijk. Ik weet uit veel ervaring dat -2 bij een venijnige oostenwind in Nederland aanvoelt alsof je gezandstraalt wordt in een diepvries. Hier is het overigens ijspegeltijd, door de zonnewarmte dooit het licht ondanks -15 (!), aan de auto's, zelfs de uitlaten hangen forse pegels net als aan dakgoten enzo (kopte er vandaag een weg bij de voordeur, auw!).

Ja al die stoere Canadesen beginnen depressieve trekjes te vertonen en snakken terecht (net als wij) naar de lente. Een lente die op zich laat wachten, maar ik heb begrepen dat als de weersomslag komt het zo maar van -15 naar + 15 kan gaan in een paar dagen.................
Het weerbericht is hier een van de best bekeken programma's, niet zo'n Piet Paulusma die bij de plaatselijke voetbalvereniging een frikandel naar binnen laat glijden en oeverloos leutert over de plaatselijke vrijwilligers. Hier is het business as usual en wordt de kijker getrakteerd op shots van heel Canada met imponerende weersverschijnselen van Ontario tot de Yukon. Van bevroren watervallen tot giga kruiende rivieren en de mededeling dat er toch weer meer zeeijs was dan de voorgaande jaren.......

Tja, ik meng me niet in de zoveelste discussie over voor en tegenstanders van de global warming, ik weet wel dat de benzine hier gemengd wordt met een goedje wat moet voorkomen dat je automotor kuren gaat vertonen bij de soms extreme teperaturen.. Ook de ruitenvloeistof werkt hier perfect, ja ook bij ruim -30 (zelf gezien), terwijl in Nederland bij -1 de boel al vast vriest. En ik weet niet precies wat ze hier strooien maar het werkt ongelooflijk goed, dit in tegenstelling tot het spulletje van Rijkswaterstaat wat een ietwat trieste reputatie heeft bij de gemiddelde Nederlander. En terecht overigens want volgens mij bevat dit mengsel de ideale ingredienten om de ijsvloer van het Thialf stadion in een oogwenk om te toveren tot een piste welke in staat is om wereldrecords af te leveren bij -1......
En dan de sneeuwschuivers en strooiwagens hier, beestachtig groot en als de heren in konvooi over de highway rijden dan is dat een imponerend gezicht, imponerend en doeltreffend. Uiteraard gebeuren hier ook de nodige ongelukken maar ook hier geldt, pas je rijgedrag aan en doe wat rustiger, dan kom je er ook.

Ik hoop dat jullie het leuk vinden om wat inzicht te krijgen in gewone dagelijkse Canadese zaken die je zou kunnen spiegelen met het Nederlandse maar dan net even anders.......

zondag 17 maart 2013

sneeuw jacht..........

De winter heeft Canada in zijn ijzige vuist gesloten. Het ene weeralarm na het andere wordt afgegeven, zware sneeuwval en wind bij diepvries temperaturen. De afgelopen dagen is er zo'n 50 cm gevallen en het eind is nog niet in zicht. Ik ben blij dat onze 4 wheel drive weer gerepareerd is, gisteravond waren we uitgenodigd voor een diner in de country. Toen we weggingen sneeuwde het heel hard en als je dan over een verlaten landweg rijdt ben je blij dat je in een veilige auto rijdt.

Rik is gelukkig weer aan de beterende hand, hij eet weer goed en de koorts is aan het zakken. Vanmiddag gaan we naar het open huis van de nieuwe gevangenis die hier op ongeveer 15 minuten rijden vandaan staat. Het schijnt een van de meest geavanceerde gevangenissen ter wereld te zijn en een unieke kans om als gezin een kijkje te nemen.

Vanmiddag komt Kelly langs met 2 bureau's, deze staan daar maar te staan volgens Kelly en Adriana, en wij mogen hier gebruik van maken. Ik vertelde Kelly dat ik af en toe niet weet wat ik moet zeggen op zoveel vrienelijkheid, hulp en gastvrijheid. Hij begint dan te grijnzen en zegt "komt wel goed, mijn dak moet gerepareerd worden and you pay me back in sweat". 2 maanden geleden begon hun dak te lekken en moest er aardig wat gesloopt worden om achter de oorzaak te komen. Zo gauw het weer het toelaat ga ik hem helpen om de schade te herstellen. Fijn dat we wat terug kunnen gaan doen, wat een ongelooflijk lieve en sympathieke mensen. We zijn zo dankbaar dat we ze hebben mogen leren kennen.

Gisteren met Kelly en Steve naar de plaatselijke outdoor winkels geweest, Kelly heeft een vergunning gekregen om met een kruisboog te gaan jagen. En ja dan moet je als man natuurlijk zo snel als mogelijk zo'n boog gaan kopen. Toen we de eerste winkel binnen liepen verdween Kelly snel uit zicht, als een volleerde snelwandelaar denderde hij door het gangpad naar de bogenafdeling. Hierbij was duidelijk sprake van een lokale tunnelvisie en hij miste met zijn impossante gestalte nauwelijks ander winkelend publiek. Toen we hem weer zagen bij zijn lievelingen (lees bogen) zagen we hem diep fronsend en steeds harder vloekend graaien in deze goudmijn. SH.. "mijn boog" is verkocht. 2 minuten later waren we alweer onderweg naar de andere winkel, hier hetzelfde beeld, als een eland in de bronstijd galoppeerde hij naar zijn domein. Gelukkig hadden ze hier wel de boog der bogen en al grijnzend werd er goedkeurend geknikt en hebben we allemaal de boog gevoeld en geschouderd. Een knap stukje techniek, enorm veel kracht (dodelijk op ongeveer 50 meter), beren, elanden, herten hebben geen schijn van kans bij een goed geplaatst schot. Het jachtseizoen begint met het boogschieten, een maand later mag je met het geweer.
Er zullen dit jaar minder herten zijn i.v.m. de enorme sneeuwval maar volgens mijn maten blijven er nog genoeg over.......

vrijdag 15 maart 2013

nog meer winter

Rik heeft de griep, onze reus is geveld. Koen moest dus alleen naar de bus, hij stapte naar buiten en.....zonk tot diep in de sneeuw. Alweer een pak sneeuw (30cm) en -15 en de komende nachten zit de lente in de lucht -21........
Gauw de auto sneeuwvrij gemaakt en San naar de bus gebracht, het verkeer rijdt gewoon door, iets minder snel maar gestaag. Geen vastgevroren wissels, vierkante wielen of andere bijzondere NS drama's. Ze schijnen hier goed werkende wissel verwarmers te hebben en is het spoor aangelegd wat is berekend op extreme temperatuurswisselingen. Zomers is het spoor dus duizenden km's langer (berekend over heel Canada natuurlijk ;) anders wordt het zo'n zooitje. Kortom alles is ingericht en berekend op extremen die net zoals in Nederland ook hier voorkomen, alleen dan wat vaker.
En dan de auto's/truck's, groot, groter, grootst. Daar onze Chrysler gerepareerd wordt rijd ik nu in onze kleinere leenversie. Sta ik in het zonnetje voor het stoplicht dan lijkt het soms alsof er een wolk voorbij de zon schuift, links en rechts van me staan dan 2 enorme SUV's of truck's/pickup's. En als deze jongens optrekken dan trillen je vullingen als castangnetten aan de Costa Brava. Ze lusten een slokkie maar "who cares"geen wegenbelasting en goedkope benzine. Het begrip broeikaseffect schijnt hier niet echt actueel te zijn, alhoewel het weer in heel Canada vreemde trekjes vertoont. In "buur" provincie/staat Alaska is het een van de mildste winters uit de historie geweest terwijl het in sommige Canadese provincies gruwelijk koud is. Hier in Alberta heeft het meer dan gemiddeld gesneeuwd en zijn vooral de eerste wintermaanden veel te koud geweest. Januari en februari weer te warm en maart roert hier ook zijn staart. En hoe, vandaag overdag ruim -10 maar windstil en zon, de zon die al veel kracht heeft en ondanks de lage temperaturen zie je dan het vreemde verschijnsel dat er waterdruppels op je autoramen verschijnen, bijzonder. Volgens de lokale weermannen/vrouwen laat de lente nog op zich wachten. Opwekkende verhalen van "oh denk je dat dit koud is, ik weet nog wel dat we in mei konden skieen" en meer van die opbeurende verhalen. Nou ja, ik zit hier in het zonnetje dit relaas te schrijven en ga zo aan de koffie. Vanadaag ben ik weer zuster Frenk en juffrouw Mier. Maar, gisteren een mailtje gehad met een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek. Kijk, daar word ik nou warm van, het voelt als een zeer lokaal broeikaseffect...........

donderdag 14 maart 2013

winter........

Net als in Nederland weet de winter ook hier van geen ophouden. Vanmorgen was er zo'n 30 cm sneeuw gevallen en is het nu rond het middaguur -18.....
De verwachting voor de komende dagen is nog veel meer sneeuw en er is dan ook een waarschuwing afgegeven. De temperaturen doen vrolijk mee met deze winterse mokerslag en duiken fors onder de langjarige gemiddelden. terwijl ik dit schrijf sneeuwt het hard en buigen de takken van de dennebomen in de tuin vervaarlijk door vanwege hun zware sneeuw last. Onze Chrysler staat voor onderhoud in de garage en zijn we dus aangewezen op de "kleinere" auto die we geleend hebben. Autorijden is met een voorwiel aangedreven auto in deze omstandigheden een uitdaging..... Ik heb San vanmorgen naar de bus gebracht en we zagen een paar auto's (die te snel reden) bijna in de greppel duiken. Nee, ik rij nu als een 80 plusser en kom er vanzelf. Vanmorgen nog even een bezoek gebracht aan een verzekeringskantoor, ze hebben me een aanbieding gedaan voor onze autoverzekering. Dit scheelt dus echt enorm in de prijs, het loont hier ook om offertes aan te vragen bij diverse aanbieders. Ik zou vandaag naar Edmonton gaan, ik moest een belangrijk document naar een zeer geinteresseerde werkgever brengen maar ik ga niet meer de deur uit (het is te gevaarlijk op de wegen) en gelukkig heeft deze werkgever het niet meteen nodig. Mijn sollicitaties gaan goed maar traag. Tussen het insturen van je papieren en een uitnodiging zit al snel 4-6 weken, dan een interview of sporttest en dan weer voor weken in de wachtkamer. Ik weet het geduld hebben, natuurlijk, maar dit is soms makkelijker gezegd dan gedaan.








Nog wat leuke foto's van ons uitstapje naar de Rocky Mountains.

dinsdag 12 maart 2013

Engels

Onze beheersing van de Engelse taal wordt steeds beter, het gehakkel wordt minder. Het bewust vertalen vanuit het Nederlands vervaagt een beetje waardoor de zinnen er vlotter uitkomen. Alhoewel er nog steeds gefronst wordt als we een bekend Nederlands gezegde toch weer te letterlijk vertalen. Ik had laatst een discussie over het tactische onvermogen van de gemiddelde Canadese voetbalspeler, ik haalde hierbij de Nederlandse slogan "dit is boerenkoolvoetbal" aan. Dat klinkt dus als "kale green soccer", mijn gesprekspartner bleef beleefd en stoicijns knikken. Toen ik vroeg of hij me begreep verontschuldigde hij zich en zei;"ik dacht dat dit een typische mondiale uitdrukking was en komende van een Nederlander zal ik wel diegene zijn die het niet begrijpt". Kijk hier hou ik nou van, kortom ik zal de plaatselijke bevolking verblijden met mijn bloemrijke proza welke naadloos ingepast kan worden in de Canadese folklore. Ik was laatst weer op het politiebureau, deze keer in St Albert want ik moet weer een nieuw bewijs van goed gedrag indienen voor een sollicitatie. Bij de balie ratel ik mijn verzoek door en vraag meteen waarom ik nu weer zo'n bewijs nodig heb......
Daar je privacy hier niet verder strekt dan een meter in omtrek werd mijn gesprek gevolgd door een aantal wachtenden. En ja hoor weer een stapel papier, licht rokend uit mijn oren kwijt ik me weer aan deze schone taak. De oudere man naast me zei " ik hoorde net dat u uit Nederland komt, hoe lang bent u hier al?" Ik antwoordde "3 maanden" en de man zei wow en u praat zonder accent. Nu heb ik zelf de stellige overtuiging dat mijn accent overduidelijk is maar ik ben toch wel blij met het compliment..
Het is verbazingwekkend hoe snel het eigenlijk gaat, zeker bij onze jongens. Rik praat al zo snel en accentloos, soms hoor ik hem praten met zijn maat en dan weet je niet wat je hoort. Koen begint alle schroom van zich af te gooien en tokkelt al een aardig woordje Engels. Vooral zijn vocabulaire op het gebied van schuttingtaal heeft een bedenkelijke vlucht genomen. Dit gecombineerd met de zich aandienende puberteit zorgt regelmatig voor een reprimande van onze kant. Grijnzend verontschuldigd hij zich om nog geen 5 minuten later zijn nieuwste schuine "aanwinst" door de kamer te laten denderen. Zijn grote broer ligt dan in een deuk en samen zijn ze sterk.
San schudt haar hoofd en duikt achter de computer, haar bijna vaste plek aan de tafel. Over Engelse taal gesproken, morgen heeft ze weer een exam Health Education, ongelooflijk wat een taalgebruik.
Gelukkig snapt bijna de hele klas deze zware kost niet, gedeelde smart is halve smart.
Soms kan ik het niet laten en bestelde laatst bij de "Nederlandse bakker" mijn brood in het Hollands. Ik werd verbijsterd aangestaard en zei dit is toch een Nederlandse bakker? Bleek dat deze al eeuwen geleden was vertrokken, maar toch blijft het leuk.....

van kruispunt tot supermarkt

Heel langzaam maar zeker krijgen we vaste grond onder de voeten. We leven nu op ruim 700 meter boven zeeniveau, maar je begrijpt wel wat ik bedoel. Van het ietwat drukke Nederland naar het overweldigend grote Canada. Alberta is ruim 20 keer groter dan Nederland en heeft 3.5 miljoen inwoners. Wij wonen vlakbij de grote stad maar rij je een half uurtje daarbuiten dan kun je echt spreken van rust. En het autorijden hier gaat toch wel heel anders dan in het gejaagde thuisland waarbij fenomenen als van de stress opgezette middelvingers bij het straatbeeld horen en het begrip bumperkleven bijna tot een olympische sport is verheven. Hier in "ons" stadje heb je bv meerdere 4 way kruispunten, dit betekent dat op iedere hoek een rood stopbord staat. Het gaat dan als volgt; als je zo'n 4 way kruispunt nadert kijk je op welke volgorde je aankomt. Iedere auto is verplicht volledig tot stilstand te komen en vanaf dit moment is het handig om ook oplettend te blijven dat ook daadwerkelijk iedereen op zijn beurt weer weg rijdt. En ik moet eerlijk zeggen dat ik nog geen een keer iemand heb kunnen betrappen op "onbeleefd" gedrag. Af en toe probeer ik me voor te stellen als zo'n 4 way kruising in bv het pittoreske Santpoort zou worden geplaatst (de lokale Nederlandse lezers weten ongetwijfeld wel een drukke hotspot). Ik zou hier dan overigens ook wat tv camera's plaatsen want dit wordt dan een absolute realityshow kaskraker. De plaatselijke middenstand zou enorm profiteren van alleen al de schadeafhandelingen van de bergen verwrongen blik, bergen patat en ijs voor de kwijlende toeschouwers (ongelukkie kijken van Paul van Vliet krijgt hier een compleet nieuwe dimensie) en Justitie die dankzij deze 4 way kruispunten in een keer uit de rode cijfers zou zijn.
Of het wachten in de supermarkt; ook een oase van rust, dat moet ook wel want ik moet eerlijk bekennen dat de Nederlandse supermarkt medewerker qua snelheid en efficientie hoog boven hun Canadese collega's staan. Sta je in de Walmart (giga supermarkt) dan worden je boodschappen ingepakt en heb je het gevoel dat je een klant bent. Het tempo is niet hoog maar who cares, zelfs ik begin te wennen aan de rust en heb al 3 maanden geen boodschappenkarretje gevoeld tegen mijn kont, enkels of achillespezen. Heerlijk, en val ik soms terug in mijn oude gedrag, vergeef me, en ik scheur met mijn karretje door de gangpaden en dender dan door de bocht naar de volgende en ik ram bijna tegemoetkomend supermarkt verkeer.... Dan staat het tegemoetkomend karretjesverkeer keurig stil en knikken vriendelijk naar me en maken dan ruim baan en zeggen dan ook nog sorry, waarop ik schuldbewust aan de handrem trek en verontschuldigend grijnzend mezelf weer aanpas.
Ja, het is hier een kwestie van je aanpassen, sommige gewoontes moeten gewoon wat uitslijten zal ik maar zeggen.

zaterdag 9 maart 2013

Pembina river

Ik wilde dit verhaal gisteren nog schrijven maar door alle fysieke inspanning van die dag won de zwaartekracht het gevecht met mijn oogleden. Ik ben met Kelly naar het stuk land gegaan wat hij heeft geleasd, zo'n 200 hectare omsloten door duizende  hectares Crown land. Door dit gebied meandeert de Pembina rivier, een prachtige waterstroom die op dit moment bevroren is. Hier zwemmen verschillende soorten forel en ook snoekbaars, dus dat wordt lekker vissen deze zomer! Langs haar oevers hoge wanden waarop dappere dennebomen, populieren en berken vechten voor hun bestaan. Af en toe verliezen ze dit gevecht als zo'n wand gedeeltelijk instort onder invloed van het eroderende karakter van deze rivier.
 
 


Kelly had zijn hond Elly (Chesapeake Bay retriever) meegenomen en met zijn drieen begonnen we de hike door een behoorlijke laag van sneeuw (40cm).
We zagen ongelooflijk veel sporen van dieren; vossen, hazen, eland, elk, whitetail, mule deer, wolf, poema, marters en een aantal die ik nog niet kan interpreteren. Het bomenbestand is fenomenaal, onaangetast en prachtig in balans. De hike was pittig, veel heuvels, geen paden en het was warm! Bij -5, een staalblauwe hemel en geen wind kwamen we er al snel achter dat we teveel kleding aan hadden. Je moet goed opletten, door de zeer droge lucht verdampt je zweet voordat je het ziet en droog je ook sneller uit. Ik kijk na elke bocht naar een panorama wat ik nog nooit eerder heb gezien, heel bijzonder en adembenemend.



Na deze hike zijn we naar een dorpje in de buurt gereden en hebben daar geluncht. Ik had een hamburger die qua formaat sterk deed denken aan een ufo, hij smaakte heerlijk en ik had totaal geen schuldgevoel want ik had giga veel calorien verbrand. Hierna zijn we de gravelroads richting de Rockies gaan verkennen. Enorme bossen met regelmatig een open plek waarop een zogenaamde jaknikker olie uit de schatrijke bodem haalt. Olie en gas in ongelooflijke hoeveelheden, de enige voertuigen die we tegen kwamen waren van olie en gas maatschappijen. Langs de kant borden met de teksten "oppassen u bevindt zich in het land van de beren". Ja,beren en wolven en noem maar op, en het "leuke" hiervan is dat je hier geen bereik hebt voor je mobiele telefoon. 4 uur rondgereden zonder bereik doet je beseffen dat een aantal voorzorgsmaatregelen op zijn plaats zijn als je hier rijdt, loopt of recreert. Onderweg zagen we een bald eagle vliegen, wat een machtige vogel! We zijn gestopt bij Wolf Lake, een prachtig meer diep in de ongerepte natuur. Een recreation area met simpele sanitaire voorzieningen, een botentrailerhelling en kampeerplaatsen. Alles ziet er zo netjes uit, geen troep, geen vernielingen, gewoon perfect. Midden op het meer zat iemand te ijsvissen in een speciale tent, we zagen rook uit de schoorsteenpijp van het tentje komen, ijsvistenten hebben een houtkacheltje in het interieur zodat je geen kou hoeft te lijden. Typisch Canadees en ook luxe, de visser had zijn spullen met een sneeuwscooter vervoerd want je denkt toch niet dat je gaat sjouwen......!




Toen ik in het donker thuis kwam brandde de (gas) kachel en zaten Rik en Koen voor de tv en zat San, karakteristiek inmiddels, in de boeken. Gauw nog even langs een sportzaak die er mee op hield, voor $31 nieuwe voetbalschoenen en shirts gehaald, inderdaad geen geld (we hadden ook niet een echt snuggere kassiere). De jongens waren  weer blij met hun nieuwe spullen.

woensdag 6 maart 2013

effe een bandje oppompen

In het "kleine" autootje van San komt er de melding dat een band te zacht is. Vanmorgen moesten we boodschappen doen en dat is op zich een uitje want San hoefde vandaag zowaar niet naar school. Het tankstation ligt op de route dus besloten we meteen de banden op te pompen. Vol goede moed zetten we onze auto bij de "airpump", gooiden een looney (dollar) in de gleuf en het apparaat begon te grommen als een cougar in de bronstijd. Ik pakte de slang om op het ventiel te plaatsen en keek waar de meter zat die aangeeft hoeveel bar erin zit en hoeveel er eventueel bij zal moeten. Zelfs de minder technische lezers moeten begrijpen waar ik het over heb. Tot mijn verbazing zat er geen meter op en ook niet op de airpump zelf. Ik besloot even het tankstation in te lopen en te vragen hoe de gemiddelde Canadees zonder een meter de luchtdruk kan inschatten. In gedachten zag ik er eentje met zijn mond aan het ventiel hangen, op het moment dat de ogen uit de kassen ploppen dan zit er ongetwijfeld teveel lucht in. De Chinees uitziende dame achter de balie begreep totaal niet waar ik het over had en heel eerlijk gezegd was dat wederzijds. Zoiets als wat je hoort in de plaatselijke Santpoortse Chinees maar dan in het dialect Chinees Hebreeuws, geen touw aan vast te knopen. Ongeacht het feit dat ik meer geduld heb gekregen zag ik al snel in dat hier weinig eer te behalen viel en dus probeerden we het een tankstation 100 meter verderop. En ja hoor alweer zo'n meterloos apparaat, ik keek nu toch wel wat meer op mijn hoede om me heen (zo van waarschijnlijk ben ik degene die a technisch is). Ook San, de meest tecnische van ons twee (ja ik geef het eerlijk toe), zag nergens een metertje, digitaal aflezertje of wat dan ook. Dus maar weer het tankstation in, hier stonden 2 medewerkers achter de balie die moeite hadden om mijn perfecte Engels in deze casus te plaatsen. Waarschijnlijk overmand door medelijden besloot een van hen mee te lopen en deze domme Hollander eens haarfijn uit te leggen over deze ongetwijfeld superieure Canadese techniek.
De medewerker pakte het apparaat en sproeide meteen een aantal eenlettergreep woorden als sh.. en fu.. door de ijskoude lucht, meteen gevolgd door excuses. Door de ietwat frisse nacht (-17) was het ventiel stijf bevroren maar wat antivries doet wonderen. Wat blijkt, als je het apparaat op het ventiel van je band zet dan schiet er een soort van metalen strip uit waarop je het aantal psi kunt aflezen. Kleine streepjes op een nog kleiner stripje, koude handen en tranende ogen, gelukkig de banden zijn nog heel.......

dinsdag 5 maart 2013

na regen komt zonneschijn

Wat is nou eigenlijk emigreren, hoe voelt dat en wat doet het met je? Ja, veel vragen en nog veel meer antwoorden, zeker als je het zelf bent als gezin die de immens grote stap heeft gemaakt. Dankzij de huidige technologie en sociale media zijn we nu in de zeer gelukkige omstandigheid om regelmatig contact te hebben met onze familie en vrienden. In de jaren vlak na de Tweede Wereldoorlog was dit wel even heel anders, een brief deed er zo'n 6-8 weken over. Weg voelde toen ook veel meer als weg aan en ik kan me dus bijna niet voorstellen hoe deze pioniers hebben moeten knokken en zich moeten hebben gevoeld! Hoe voelen wij ons? Moet je je aanpassen? En hoe ga je om met zaken als tegenslag, onzekerheid, frustratie, heimwee, vreugde en trots, enz, enz.
Het is zo complex en overweldigend, het besef dat we 8000 km verderop leven en het zelf moeten doen. Hoe voelen we ons; nou dat gaat gelukkig steeds beter, het gaat beter met San op College en beter met Rik en nu ook met Koen  op school. Nu ook met Koen? Vorige week na een zware training had Koen het te zwaar en barstte thuis in huilen uit, alles kwam eruit en San en ik schrokken van zijn relaas. Het bleek helemaal niet goed te gaan op school en Koen had grote moeite met het Engels, moeite met het socialiseren, enz. Na deze uitbarsting zaten wij als ouders als verdoofd elkaar aan te staren, elke keer als wij vroegen hoe het ging dan lachte hij en zei dan "heel goed, dat weet je toch".
Ik ben de volgende dag meteen naar de school van Koen gegaan en heb een lang gesprek gehad met de directeur, rector en de studenten begeleidster. Allen schrokken en vooral de begeleidster had het zwaar. Ook op school had Koen geen signalen afgegeven en had iedereen met zijn glimlach om de tuin geleid. Koen had ons ook verteld dat hij tijdens pauzes alleen door de school zwerfde met zijn oordoppen in, het brak mijn en San haar hart en ik kan je verzekeren dan voel je je een egoistische kl...z..
Gedachten als waarom zijn we gegaan en waarom hebben we dit niet eerder gezien, waarom, waarom? Na zo'n orkaan van emoties klaart het meestal op. De studentenbegeleidster heeft meteen een plan van aanpak gemaakt, er is de volgende dag een ESL teacher (English as a second language) de hele dag bij Koen in de klas geweest om zijn Engels te beoordelen. Er hebben gesprekken met Koen plaats gevonden en Koen heeft alles gezegd wat hem dwars zit. Het bleek een enorme wake up call te zijn, niet alleen voor ons als ouders maar ook voor de school. Koen blijkt de eerste Grade 7 ESL student te zijn en men heeft verzuimd hier adequaat op in te spelen. De excuses zijn aanvaard en vanaf hier wordt alles in het werk gesteld om Koen zich te laten thuis voelen. Ik typ dit met tranen in mijn ogen want het is emotioneel heel intensief geweest.Er zal veel begeleiding zijn en komen voor onze Koen, hij zal tijdens testen en de moeilijkere vakken extra hulp krijgen en op het gebied van socialiseren zijn al de nodige stappen gezet. Gisteren haalde ik hem op van de schoolbus, toen hij me zag begon hij te lachen, hij zag er ontspannen en opgewekt uit. Hij begon meteen te vertellen van zijn schooldag, hij was met een aantal jongens van zijn klas in de lunchpauze een puntje pizza gaan halen en het ging goed in de klas. Er is afgesproken met de school dat er zeer regelmatig teruggekoppeld gaat worden en dat wij als ouders compleet geinformeerd willen worden aangaande het plan van aanpak, enz.
Wat doet dat met je? Dit is pittig en het doet heel veel met je, met ons. Het maakt ons sterker en nog closer als gezin. Koen wil door knokken, net als wij. Niet opgeven als het tegen zit, nee nog harder vechten.
Rik had een 100% score voor Math en San een ruim 90% voor haar Engelse test. Koen zegt dat hij goede testen voor Math en Science heeft gemaakt. Ik heb donderdag een interview voor de Sergeants positie en nog 3 kansen op een mooie baan.
Emigreren voelt vaak dubbel, het gaat niet altijd vanzelf. Het vereist veel inspanning, aanpassing en emotionele weerbaarheid. Maar na regen komt zonneschijn!

zondag 3 maart 2013

Hard leren wordt beloond

San heeft onlangs een goed gesprek gehad met haar begeleidster van het College. Zaken als indeling volgende semesters en zomervakantie passeerden de revue. Dit eerste semester blijkt veruit de zwaarste te zijn (gelukkig maar anders zou je nog aan jezelf gaan twijfelen). De maanden juli en augustus is San "vrij", ware het niet dat ze toch maar 2 vakken gaat doen; sociologie en psycholgie.
Het volgende semester zal een stuk minder zwaar zijn dan het spitsroeden lopen in de eerste.
De begeleidster van San is zeer over haar te spreken en had heel goed nieuws te melden. Als haar resultaten zo goed blijven dan krijgt ze over 4 maanden een werkvergunning en komt ze in aanmerking voor een versnelde aanvraag voor een permanente verblijfsvergunning..................!
De Alberta Government zit te gillen om Practical Nurses en dan zie je dat de deuren open gaan.

De winter is weer terug, deze week weer zeer koude nachten en overdag ruim onder nul. De wegen zijn verraderlijk glad, dus opletten geblazen. Ik heb net een schaal oliebollen naar Kelly gebracht, San had ze speciaal gebakken als dank voor alle hulp. Ze smaakten heerlijk en de schaal was snel leeg. Kelly doet een cursus preparateur voor dieren en is nu bezig met een interessant project namelijk een Lynx. Het is een bijzonder nauwkeurig werk en vereist allerlei preparatie technieken. Hij is er nog 2 weken mee bezig, ik ben benieuwd naar het resultaat.

Weer een nieuwe week staat voor de deur, de jongens zijn vrijdag vrij en San waarchijnlijk ook dus dan gaan we iets leuks doen met z'n vieren.

zaterdag 2 maart 2013

bier en wijn proeverij

Gisteren hebben San en ik het "oude" huis schoon gemaakt. Was een pittig klusje maar af is af.
Hierna even relaxen en daarna weer naar de Scotia bank om te proberen de huur over te maken. Ik moet eerlijk bekennen dat deze bank zich nog in het Stenen Tijdperk begeeft. Iets simpels als internet bankieren moet hier nog zijn intrede doen, ongelooflijk. De verhuurder heeft een formulier laten opmaken en naar nu blijkt moet ik iedere eerste van de maand naar deze bank met dit formulier om de huur over te maken. Dus niet heel simpel via internet bankieren het geld via een automatische incasso over laten maken maar met een stompzinnig formulier. Ik heb geprobeerd om het via internet te doen maar helaas..... Er zitten dus constant 5 medewerkers achter de balie en ook constant staat er een rij wachtenden, gek he? Als ik een baan heb gaan we naar een andere bank, we hebben gehoord dat er eentje is die wel in staat is om internet bankieren aan te bieden.......En anders heb je altijd nog de cheques, zijn ze hier gek op. Ik wil overigens niet negatief klinken maar het mag wel wat efficienter. Ik ben de afgelopen week werkelijk iedere dag in de bank geweest om zaken te regelen.

Gisteravond hadden we wat leuks, met Kelly en Adriana naar een bier en wijn proeverij in de binnenlanden van Edmonton. Het gebouw was een soort van RAI met daarin vele stands. Kelly en ik vermaakten ons uitstekend en sloegen geen bierstand over. Het bier lijkt soms op de Nedelandse maar niet helemaal, wel de hoeveelheid alcohol en dat merkten we snel. Het was ongelooflijk hoe veel  politie en beveiliging hier was. Blijkt dat als er hier alcohol gerelateerde evenementen zijn dan wordt er fors ingezet qua beveiliging, ietwat overdreven volgens mijn bescheiden mening. Het was heel gezellig, een zeer ontspannen sfeer en we hebben giga gelachen.

Rik had een feestje op een school, hij was daar met Jarred zijn maat. Vanmorgen vertelde Rik dat er geen reet aan was, teveel jongere kinderen enzo. Straks gaan we naar de voetbalwedstrijd van Koen kijken, Rik gaat mee en San blijft thuis om te leren.