donderdag 27 november 2014

Beetje sneeuw.......

Dit keer was het weerbericht juist, er was een sneeuwalarm afgegeven en ja we zitten in een heuse sneeuwstorm. Vanmorgen om 10 uur de eerste keer sneeuw geschoven en net om 1300 weer. In die 3 uur is er minstens 15 cm gevallen en de verwachting is dat dit slechts het begin is. Ik vind het een welkome aanvulling van mijn bezoeken aan de sportschool. Een goede sneeuwschuiver is het halve werk en in een half uurtje is er zo'n 40 meter stoep gedaan en de oprit. Handig is om de geschoven sneeuw zoveel mogelijk te verspreiden over de tuin en bermen anders zit je over een maandje met een probleempje, namelijk dat je jezelf hebt ingebouwd tussen muren van sneeuw. Weer is wat anders dan het Hollandse gemopper als je je autoramen moest krabben omdat het zowaar een keertje had gevroren in ons oude kikkerlandje. Het is een kwestie van aanpassen, elk nadeel heeft zijn voordeel zou een beroemd oud voetballer zeggen en dat is ook zo. Rik zijn klussenbedrijfje kent nu zijn hoogtijdagen, vandaag heeft hij alweer 3 klanten gedaan en vanavond de vierde.
Ik kijk nu naar buiten, het sneeuwt echt giga en de wind veroorzaakt slecht zicht op de wegen. Morgen overdag -17 en 's nachts -26, zaterdag -20/-27 en dan moet het zonnetje weer schijnen.

Dit was even een uitgebreid weerbericht.......................

vrijdag 21 november 2014

Vooruitgang

Vandaag was mijn laatste dag in de grootste gevangenis van Canada, niet alleen de grootste maar ook de gevaarlijkste, helaas. Ik zou genoeg gesprekstof hebben om 3 boeken te vullen wat ik hier heb meegemaakt, jammer genoeg voor jullie mag ik dat niet maar neem van me aan dat er hilarische maar ook veel ernstige voorvallen zijn geweest. Ik heb gelukkig geen aanvaringen gehad met de heren in hun oranje overalls, de gemiddelde Canadees komt tot mijn borst, maar waren ze een beetje vervelend dan keek ik op ze neer met mijn "vrolijke" gezicht wat 99 van de 100 keer uitstekend werkte. Bij die ene procent waarbij de blik niet hielp fluisterde ik ze wat in hun oor wat ze een krijtwit gelaat bezorgde en onder het gemompel van "yes boss" begeleidde ik ze vriendelijk doch dringend naar hun bescheiden appartementje. De nieuwe "gasten" die op mijn unit kwamen werden door de gevestigde orde ingewijd in de aldaar geldende regels en dergelijke, regelmatig hoorde ik dan ook dat er werd gezegd om vooral niet that big Dutch guy in de weg te zitten. Ik behandel de "heren" zoals ik zelf behandeld zou willen worden en dat is in mijn optiek de beste manier. Helaas snappen een heleboel jonge officers deze beginselen niet waardoor er jammer genoeg veel problemen zijn die voorkomen hadden kunnen worden. Godzijdank ben ik aangenomen bij mijn "oude gevangenis" in Fort Saskatchewan. Ik moest 6 weken geleden een test afleggen en met nog een paar andere gelukkigen ben ik geselecteerd. Wat een opluchting moet ik eerlijk bekennen. Het is daar veel veiliger en het personeel bestaat uit ervaren mensen. Ik kreeg tijdens mijn afscheid een grote taart aangeboden met de tekst "afscheid Nederlander"', diegene die de taart had besteld vertelde trots en met een stralend gezicht dat hij deze tekst van de  Google vertalen pagina had gehaald. Ik kon het niet over mijn lippen krijgen dat ik nog steeds levend was en dat de tekst ietwat anders deed vermoeden. Veel collega's vonden het jammer dat ik ze geen les meer kon geven in het Nederlands, Duits en Frans. Ze vinden het hilarisch als ze de typisch Germaanse keelklanken horen en ik vond hun immitaties net zo lachwekkend. Als je hier meerdere talen spreekt dan ben je toch wel een beetje speciaal. Hartverwarmend dat ik vele omhelzingen kreeg deze middag en ik zowaar ook een paar vochtige ogen zag. Ik ben blijkbaar geliefder dan ik zelf denk, dat doet me goed. Mijn supervisor liep te vloeken en te tieren toen hij hoorde dat ik weg ging maar hij begreep het wel en zei dat hij me altijd zal helpen en dat ik ook altijd terug kan komen. Ik ben dan misschien aan de buitenkant wat harder maar van binnen doet me dit toch wel heel goed. Kortom ik ga aan een nieuw hoofdstuk beginnen en kijk er naar uit, ik ben ook nog met andere dingen bezig maar dat komt wel weer eens een andere keer.

Mijn vrouw is met lichtsnelheid aan de weg aan het timmeren bij haar werkgever. Zonder nu al in  details te willen treden kan ik wel zeggen dat ze bij collega's en management op handen wordt gedragen en dat dit ook beloond gaat worden, later meer........
Soms wordt ze om 05.30 uit haar bed gebeld door een wanhopige roosteraar of ze alsjeblieft een extra dienst kan draaien. Lachend stapt ze uit bed en een half uur later is ze reeds onderweg. Ik ben daar best wel jaloers op, in mijn geval gaat dat altijd gepaard met een aantal denderende vloeken en een hoop gesteun........ Toch zijn we een goed team en maken we als gezin veel progressie in dit nieuwe land.

maandag 10 november 2014

Diepvries en spierpijn.

Van de herfst zijn we zonder enige overgang in de diepvrieskou gedoken, dat mogen we wel zeggen bij een dagtemperatuur van -15 met een snijdend windje waardoor het aanvoelt als -20- ofzo.
Met de vorst kwam de sneeuw (zo'n 5 cm), dat je hierbij je rijgedrag moet aanpassen blijkt ieder jaar weer voor een groot aantal Canadesen teveel gevraagd. Ik reed afgelopen zaterdag over de snelweg en zag de ene na de andere in de "berm" staan (hier is de berm een soort van schuin aflopend grasveld), ik vraag me dan ook af hoe je het voor elkaar krijgt om je auto zo'n 20 meter van de weg te krijgen. Zonder te willen discrimineren of iets dergelijks (de schrik met onze geliefde Zwarte Piet zit er goed in), bestaat het leeuwendeel van de scheve schaats rijders uit Aziaten die met hun mini Japanse autootjes zonder 4 wheel drive de elementen trachten te trotseren en de plaatselijke sleepbedrijven aldus vette winsten bezorgen.
Met de sneeuw komt er ook geld in het laatje van Rik, hij had met meesterlijke planning (lees; hou aandachtig de weersberichten in de gaten), een advertentie geplaatst op de plaatselijke marktplaats, hier geheten Kijiji. De klanten hangen aan de lijn en Rik kan aan de bak.
Onze jongens genieten van hun vrije dagen, morgen is het Remembrance Day (een soort dodenherdenking) en vandaag hebben ze dus ook vrij.

Zaterdag waren San en ik uitgenodigd in het theater van St Albert waar een aantal artiesten uit net zoveel culturen hun "kunsten" kwamen vertonen. Godzijdank waren de jongens niet mee want die hadden met een 100% garantie na 5 minuten gillend het pand verlaten. Ik leg u uit waarom.
De voorstelling werd geopend door een ensemble welke enige liederen ten gehore gaf in hun moers taal waarbij hun muziek instrumenten klanken voort brachten welke niet zouden misstaan in het plaatselijke abattoir. Mijn trommelvliezen werden gepijnigd op een dusdanig unieke wijze dat dit ongetwijfeld de eerste doch laatste keer is geweest dat ik deze happening heb mee mogen maken. Net bekomen van deze foltering werden we getracteerd op een dans welke zo ongelijk werd uitgevoerd dat ik mijzelf erop betrapte door onsamenhangende spierbewegingen met mijn benen en kont trachtte te compenseren wat er fout ging op het toneel, u kent dat gevoel wel als u naast u partner in de auto zit (hij of zij achter het stuur denken altijd dat ze zeer goed kunnen rijden) en u als passieve passagier steevast probeert op de fictieve rem te trappen met een bloeddruk van een bronstige mensaap in de binnenlanden van Borneo.
Met enige trots mag ik u vermelden dat we tot het einde zijn blijven zitten, de volgende dag bij het opstaan wel last van stijve benen en kont maar dit hoef ik niet meer uit te leggen.



donderdag 6 november 2014

Onze Rik

Vandaag was het een milde dag, een beetje druilerig maar nog steeds herfst. Zaterdag gaat het sneeuwen en duikt de temperatuur onder het vriespunt, vanaf zondag onder de -10 en voor dinsdag voorspellen ze een nachttemperatuur van -17...... Koud, inderdaad maar van binnen heb ik het warm, ik gloei namelijk van trots!

Vanavond ben ik naar een teacher/parent meeting gegaan van Rik zijn school. Rik had zijn rapport gehad met daarop mooie cijfers en aanvullende informatie van de leraren op Rik zijn vorderingen. Het commentaar van zijn lerares Engels was voor mij de beslissing om vanavond een gesprek aan te gaan met voornoemde lerares. Ik ben alleen gegaan want San is op dit moment weer hard aan het werk in Villeneuve.
De lerares was een vriendelijke vrouw die meteen ter zake kwam en mij vertelde dat Rik een goede student is die, volgens haar, beter kon en de finesse van de taal nog beter moest beheersen. Ik antwoordde dat Rik inderdaad meer aan zijn huiswerk moest doen maar dat we al met al heel blij zijn zoals het nu gaat en ik ontiegelijk trots ben op mijn oudste zoon. Hierna heb ik haar verteld over onze emigratie, dat we hier geen familie hebben, enz en dat het voor een jongen van toen 15 tot nu op zijn zachtst gezegd een enorme impact heeft gehad. Ik heb haar hier de nodige voorbeelden van gegeven en ben 15 minuten aan het woord geweest waarbij ik een vurig en emotioneel betoog voor mijn Rik heb gehouden.

Onder het eten las Rik mij en Koen een Engels essay voor wat ging over een boek wat hij moest lezen, echt ongelooflijk hoe goed onze Rik de taal beheerst.

 Dit deelde ik ook met de lerares die mij met open mond aanstaarde. Daarna zei ik dat ik als vader een enorm respect heb voor mijn jongen, dat hij zijn vrienden helpt met het Engels (vooral het geschreven gedeelte). Wat ik al vermoedde bleek bewaarheid te worden, ze wist wel dat Rik een English as a second language student was maar ze wist niet dat we hier pas 2 jaar waren en had al helemaal geen idee waar wij als gezin doorheen zijn gegaan om te op het punt te staan waar we nu zijn. Na mijn lofrede over mijn jongen die zich indrukwekkend ontwikkelt tot een een geweldige jongeman was het even stil.
De lerares was duidelijk geraakt door mijn verhaal en stamelde dat ze zeer dankbaar was voor mijn betoog en nu helemaal begreep hoe het allemaal in elkaar steekt. Ze vroeg me of ik tevreden was met Rik zijn cijfer want ze kon er nog wel wat aan veranderen. Ik vertelde dat dit niet hoefde maar zei hierbij dat ik hoopte dat ze nu beter kon inschatten hoe Rik zich daadwerkelijk ontwikkelt in de taal.

Lieve Rik, dit hoofdstuk is helemaal voor jou, we zijn zo gelukkig met je en zijn Grizly berentrots op je!