donderdag 22 augustus 2013

Werkvergunning...........................

Na een half jaar full time studeren mag je een werkvergunning aanvragen. Vol goede moed en met een enorme dosis positiviteit (die we van San gewend zijn) werd een aanvang gemaakt in dit proces. Allereerst wordt door het College waar San haar opleiding doet na 6 maanden de balans opgemaakt. Voldoe je als student niet aan de normen dan kun je geen werkvergunning aanvragen. Dit gold gelukkig niet voor San die met meer dan mooie cijfers haar eerste halfjaar kon afsluiten.
De beloning was dan ook deze felbegeerde werkvergunning die je de mogelijkheid geeft om in de gezondheidszorg te gaan werken. In juli ging San door de molen, bloed en urine -onderzoeken en een rontgenfoto van de longen. Hierna naar een arts die haar nog eens fijntjes onderzocht. Uiteraard moest voor ieder afzonderlijk onderzoek de portemonnaie getrokken worden, onze bankpas kreeg al snel de stuipen iedere keer als we deze door de pinautomaat trokken. Na een paar weken kwam de uitslag, goedgekeurd en jawel, zowaar werd de uitslag door de dienstdoende arts digitaal (ja ja lieve lezers ik neem u niet in de maling) geen papier zomaar naar de emigratiedienst gestuurd! Hierin de speciale vermelding dat deze keuring is bedoeld voor gezondheidspersoneel.....
Maar wat bleek, deze dienst is aan het staken dus de verwerkingstijd van 6 dagen werd ruim een maand, en dan toch nog onverwachts lag de vergunning in de bus. Met stijgende verbazing lazen we de restricties in de brief met als "hoogtepunt" de vermelding "verboden om in de gezondheidszorg te werken"...........San ontplofte en liet een paar oer Hollandse krachttermen door het anders zo rustieke wijkje denderen. Ik denk dat we weinig eekhoorns hebben volgend jaar want door de vele decibellen zijn de X en Y chromosomen van deze schattige diertjes fors van slag.
Ik daarentegen bleef redelijk rustig, in gedachten stond ik op een surfplank enorme golven te bedwingen, want ja onze weg door het ambtelijke Canada is ietwat turbulent te noemen. We houden ons elke keer stoer voor dat dit nu eenmaal de Canadese logica is maar soms zakt mijn broek zo hard af dat ik gekneusde enkels heb, zelfs mijn onderbroek zakt af wat toch een prestatie van 'formaat" is.
Bekomen van de schrik zegt San dat ze de volgende dag wel "even' gaat bellen. Hierop belt haar Mexicaanse studiegenoot/vriendin Diana met de mededeling dat ze dezelfde kl... brief had gekregen. Uit veiligheidsoverwegingen heb ik dit gesprek met bretels gevolgd want mijn enkels deden al zo'n pijn.
San heeft de volgende dag gebeld met het meest ambtelijke bureau ter wereld die de macht hebben om vergunningen te verlenen en af te wijzen. De eerste dame die San aan de lijn kreeg had de opmonterende mededeling dat het wel eens 3 maanden kon duren voordat de medische gegevens verwerkt waren die electronisch waren verstuurd. San moest maar 2 keer in de week bellen.........
Toen belde Diana dat ze ook contact had gehad en dat tegen haar was gezegd dat er een formulier was wat ingevuld moest worden..... Dus San kon ook bellen om naar dit formulier te vragen, zo gezegd zo gedaan. Hierop stuurde het CIC (bureau) haar via de email een link om dit bij het formulier te voegen, kopie van geboortecertificaat, paspoort, rijbewijs en indien mogelijk een kopie van het bewijs van overlijden.......????????!!!!!!!!!!! Uhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh.
Dit allemaal gaarne en verplicht via een brief naar Ottawa te sturen (dit ligt dus aan de andere kant van Canada). Gelukkig voordat San aan dit drama moest beginnen belde Diana weer met de mededeling dat ze was gebeld vanuit Ottawa dat dit niet het goede formulier was. Wat een service!
Het nieuwe advies luidde dat er "even"naar het CIC gebeld moest worden met een verzoek tot correctie. En Diana mocht tegen haar vriendin (San) zeggen dat zij dezelfde procedure mocht volgen.
Dus daar de ambtenaren reeds naar huis waren de volgende ochtend weer gebeld. Deze Officer begreep mijn verhaal compleet maar was niet bevoegd om dit te doen. Dus ik had 2 keuzes, of het formulier opsturen en een paar maanden wachten of samen met Diana bellen zodat beide dossiers gecheckt konden worden en of hier ook de waarheid werd verteld. Dus de volgende ochtend hadden Diana en San een 3 weg gesprek opgezet om dit inmiddels ongelooflijk smerige varkentje te gaan wassen. Na alweer een half uur in de wacht te worden gezet kwam er een strenge Officer aan de lijn. Ze had de nodige moeite met het verhaal maar daarna was ze bereid even in het dossier te duiken, dus weer in de wacht. Diana en San maakten zich inmiddels klaar om stevig uit hun panty te gaan toen de Officer zich weer op de lijn meldde. Het eerste wat de dame in kwestie zei was "ik ga nu een bericht sturen naar de werkvergunning afdeling en vanmiddag gaat de goede werkvergunning dan op de post met de opmerking dat jullie wel in de gezondheidszorg mogen werken. het was goed dat we aan de telefoon zaten want monden vielen open en ja de broeken zakten weer af en jippie het is toch gelukt pffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff En San dacht nou breaks my wooden shoe.
Zomaar een voorbeeldje dat hier je niet alles komt aanwaaien.






woensdag 14 augustus 2013

Rijbewijs.........

Gisteren was het dan eindelijk zo ver, ik mocht (als oude l..) afrijden voor mijn Canadese Alberta rijbewijs. Dit proces is al bezig vanaf 20 juni, toen leverde ik mijn Nederlandse en internationale rijbewijs in bij een Registry. Dit om mijn oude rijbewijs te evalueren en mijn Hollandse rijervaring over te zetten op mijn Canadese en ook om de 1 jaar proeftijd die je normaal gesproken krijgt te laten vervallen. Dit ging niet zonder slag of stoot, na 6 weken kreeg ik te horen dat ze stopten met de evaluatie omdat ze niet de vereiste vertaling hadden........Daar ik nu geleerd heb (bijna volleerd ben) in diep adem te halen, tot 100 te tellen en vriendelijk te blijven lachen laat ik me niet meer gek maken. Vriendelijk legde ik uit dat ik ook mijn internationale rijbewijs had bijgevoegd omdat als ik staande gehouden zou worden door de politie er een Engelse vertaling was die zeer duidelijk was in de categorieen waarvoor ik bevoegd ben te besturen dus ook perfect geschikt voor voornoemde vertaling.
De dame achter de toonbank knipperde eens met haar ogen en zuchtte duidelijk geirriteerd om mijn tegenwoord en Hollandse vindingrijkheid. Dear Mr Klinge, ik verzoek u vriendelijk om met de kopieen van uw Hollandse rijbewijs (die ik in een vlaag van verstandsverbijstering had gemaakt....) te laten vertalen bij bv een dokter. Zo gezegd en zo gedaan.

Dus daar stond/zat ik dan, afrijden in onze eigen auto. Nadat Tony (de examinator) tig keer om de auto was gelopen en alles goedgekeurd had gingen we op weg voor een 3 kwartier durend examen.
Tony was zeer spraakzaam maar niet heus, hij wist er 3 zinnetjes uit te persen tijdens het steeds ongemakkelijker voelende examen en zat driftig aantekeningen te maken. Dit haalt bij mij altijd het beste boven en na deze peentjes zwetende sessie vertelde Tony dat ik ondanks wat minpuntjes was geslaagd. Lekker gevoel, ik ga meteen door voor mijn class 4, ik ben druk aan het solliciteren en heb ook dit papiertje nodig.

Op mijn werk gaat het gelukkig steeds beter, ik krijg meer routine en begin zelfs het gang Engels te verstaan. Ondanks dat dit niet mijn ideale baan is ben ik wel dankbaar dat ik ervaring op kan doen, mijn resume verbeter en mezelf dus aantrekkelijker maak voor de banen die ik ambieer. Er zijn een aantal punten waar ik mezelf wil verbeteren en zal hier waarschijnlijk een cursus voor gaan doen op een universiteit in Edmonton. Is een part time opleiding die heel goed te combineren is met werk en gezin.
Kortom we vervelen ons niet, San is nu met haar vriendin May naar een enjoy centre voor een lunch.
Rik en Koen liggen lui te zijn op de bank en ik ga zo maar weer een avonddienst draaien.

zondag 11 augustus 2013

Op het moment dat ik dit schrijf is er een giga mega thunderstorm bezig, de ene oorverdovende klap na de andere, en dan bedoel ik ook heel vlakbij. Gelukkig komt San net veilig binnen met de jongens, ze had Rik en Koen opgehaald bij hun vrienden toen het onweer losbarstte. Het was vandaag warm en broeierig en nu wordt er een weeralarm afgegeven met ook een grote kans op hagel.

Vanmorgen hebben we gevist, de jongens en ik en Kelly met de tweeling en Bas (15), de Nederlandse neef die voor 2 weken op vakantie is in Canada. We gingen vissen in de Sturgeon River bij de monding van de North Saskatchewan River. Hier geen keurig aangelegde visplekken of wandelpaden, geen beschoeingen of kanaliserende praktijken. De gemiddelde Nederlander zou het maar een kronkelend en woest geheel vinden......... We moesten eerst 10 minuten door de bosjes laveren en kwamen toen bij de rivier uit. Voor ons torende een hoge wand met beneden de meanderende rivier die met zijn eroderende werk al duizenden jaren het landschap een dominerende aanblik geeft. Toen ik de hengels gebruiksklaar aan het maken was begon het even stevig te hozen, dit veranderde de opgedroogde kleioevers in een glibberige piste. Kelly kwam op het briljante idee om bij de nabijgelegen monding te gaan vissen. Rik, Koen en ik keken zeer geinteresseerd naar zijn geploeter en gestuntel, regelmatig gleed hij uit en zagen we hem met zijn hengel in zijn verkrampte hand en een zware rugtas om zijn nek luid vloekend op zijn achterste landen. Wij konden het niet helpen en begonnen steeds luider grinnekend te genieten van zijn survival tocht naar de ideale visstek. Na de zoveelste keer opgekrabbeld te zijn kwam het hoogtepunt van de dag; Kelly verkeek zich op zijn fysieke kwaliteiten en werd door de zwaartekracht verslagen, hij gleed steeds sneller naar beneden en plonste tot zijn middel in de rivier. Zijn gebulder was in alle omringende provincies te horen en dat is gezien de uitgestrektheid van dit land een prestatie op zich. De jongens en ik konden het niet helpen, we gilden het uit van het lachen en ondanks dat we niets vingen was het toch een geslaagde dag.

Vanmiddag mocht Rik naar zijn vriend rijden, een ritje van 10 minuten, het gaat elke dag beter. We proberen hem zoveel mogelijk te laten rijden zodat hij een soort van routine kan aanleren. Hij is zo trots als een pauw en terecht want hij doet het beregoed.



Eergisteren haalden we Koen op van zijn tennisles en werden we aangesproken door de coordinator van de tennisclub, Koen blijkt inmiddels op de nr 1 positie te staan van de laddercompetitie, hij had de afgelopen week 2 spelers die boven hem stonden uitgedaagd en een zeer stevig pak op den broek gegeven. De laatste 2 tegenstanders waren de beste van de club (qua leeftijdsgroep) en vertegenwoordigden de club tijdens wedstrijden en toernooien. Maar zo stelde de coordinatrice, daar Koen inmiddels van iedereen gehakt heeft gemaakt is hij diegene die de wedstrijden en toernooien moet spelen. Niet gek van onze jongste telg.

Rik is inmiddels weer druk met zijn geliefde vechtsporten en heeft een trainer gevonden die hem begeleid. Vandaag moest Rik sparren tegen een fors gespierde neger van begin 20. Daar Rik de overhand had in deze spar sessie mocht hij ook nog tegen de trainer en wist hem bijna te verslaan, dus ook Rik maakt veel indruk, ook met het American Football. Wij zijn dus heel trots op onze knappe kerels.

maandag 5 augustus 2013

Rijles

Nooit gedacht dat we onze eigen kinderen rijles zouden gaan geven. Na een paar keer op grote p-plaatsen de basis geoefend te hebben ben ik vandaag met Rik naar een gravelroad gegaan. Van plaats gewisseld en ja hoor daar gingen we.


 
In het begin was het allemaal wennen maar na verloop van tijd ging Rik zich wat meer ontspannen. De gravelroad ging over in een geasfalteerde 60km weg en in de verte doemden de eerste stoplichten op. Rik begon weer onrustig te worden maar gelukkig gingen de stoplichten op tijd op groen en kon hij lekker doorrijden. We reden in de spits en er waren toch wel zeker 2 auto's op de weg inclusief wijzelf. Nog 2 stoplichten en iedere keer had Rik mazzel en stonden ze op groen. Aan het einde van deze weg en vlak voor een echt drukke weg zijn we gedraaid op een p-plaats en dezelfde weg weer terug, nu stonden de stoplichten op rood en moest Rik de afstand gaan inschatten en leren op gepaste afstand van je voorganger te stoppen. Ik moet zeggen dat ik zeer tevreden was over zijn prestaties en besloot hem helemaal naar huis te laten rijden. Deze mededeling deed Rik een beetje schrikken want het stuk naar huis is een stuk smaller en drukker. Ik dacht van het moet er toch een keer van komen en liet Rik in het diepe springen. Maar eerlijk is eerlijk hij deed het hardstikke goed en heeft nu natuurlijk praatjes voor drie, ik kijk naar hem en denk "weer een stapje dichter naar de volwassenheid, en het gaat al zo snel".

Gisteren kwamen Keih, Sandy en hun dochters Reece en Hally langs. Ze waren op weg om de moeder van Keith op te halen en besloten om op visite bij ons te komen. We hadden Keith al bijna 5 jaar niet meer gezien en Sandy en de meiden 4 jaar. Het leek wel of de tijd had stil gestaan en alsof we elkaar gisteren nog hadden gezien, meteen weer heel vertrouwd en oergezellig. Lekker vlees en mais op de barbecue, gebakken aardappels en lekkere sausjes en toetje. Hierna weer praten en nog eens praten. Ik moest de volgende dag weer om 5.30 uit bed en ging om 12 uur naar bed. San en Sandy hielden het tot 3.15 (!) vol en toen mijn wekker ging dacht ik dat ik 5 min had geslapen.
Over 2 weken komen ze weer langs voor een paar dagen dus dan gaan we leuke dingen doen. Bijzonder dat sommige vriendschappen zo ongelooflijk hecht zijn.

En deze foto willen we ook nog even met jullie delen. Klik op de foto en hij wordt vergroot, is ie nog mooier.