Vooruitgang

Vandaag was mijn laatste dag in de grootste gevangenis van Canada, niet alleen de grootste maar ook de gevaarlijkste, helaas. Ik zou genoeg gesprekstof hebben om 3 boeken te vullen wat ik hier heb meegemaakt, jammer genoeg voor jullie mag ik dat niet maar neem van me aan dat er hilarische maar ook veel ernstige voorvallen zijn geweest. Ik heb gelukkig geen aanvaringen gehad met de heren in hun oranje overalls, de gemiddelde Canadees komt tot mijn borst, maar waren ze een beetje vervelend dan keek ik op ze neer met mijn "vrolijke" gezicht wat 99 van de 100 keer uitstekend werkte. Bij die ene procent waarbij de blik niet hielp fluisterde ik ze wat in hun oor wat ze een krijtwit gelaat bezorgde en onder het gemompel van "yes boss" begeleidde ik ze vriendelijk doch dringend naar hun bescheiden appartementje. De nieuwe "gasten" die op mijn unit kwamen werden door de gevestigde orde ingewijd in de aldaar geldende regels en dergelijke, regelmatig hoorde ik dan ook dat er werd gezegd om vooral niet that big Dutch guy in de weg te zitten. Ik behandel de "heren" zoals ik zelf behandeld zou willen worden en dat is in mijn optiek de beste manier. Helaas snappen een heleboel jonge officers deze beginselen niet waardoor er jammer genoeg veel problemen zijn die voorkomen hadden kunnen worden. Godzijdank ben ik aangenomen bij mijn "oude gevangenis" in Fort Saskatchewan. Ik moest 6 weken geleden een test afleggen en met nog een paar andere gelukkigen ben ik geselecteerd. Wat een opluchting moet ik eerlijk bekennen. Het is daar veel veiliger en het personeel bestaat uit ervaren mensen. Ik kreeg tijdens mijn afscheid een grote taart aangeboden met de tekst "afscheid Nederlander"', diegene die de taart had besteld vertelde trots en met een stralend gezicht dat hij deze tekst van de  Google vertalen pagina had gehaald. Ik kon het niet over mijn lippen krijgen dat ik nog steeds levend was en dat de tekst ietwat anders deed vermoeden. Veel collega's vonden het jammer dat ik ze geen les meer kon geven in het Nederlands, Duits en Frans. Ze vinden het hilarisch als ze de typisch Germaanse keelklanken horen en ik vond hun immitaties net zo lachwekkend. Als je hier meerdere talen spreekt dan ben je toch wel een beetje speciaal. Hartverwarmend dat ik vele omhelzingen kreeg deze middag en ik zowaar ook een paar vochtige ogen zag. Ik ben blijkbaar geliefder dan ik zelf denk, dat doet me goed. Mijn supervisor liep te vloeken en te tieren toen hij hoorde dat ik weg ging maar hij begreep het wel en zei dat hij me altijd zal helpen en dat ik ook altijd terug kan komen. Ik ben dan misschien aan de buitenkant wat harder maar van binnen doet me dit toch wel heel goed. Kortom ik ga aan een nieuw hoofdstuk beginnen en kijk er naar uit, ik ben ook nog met andere dingen bezig maar dat komt wel weer eens een andere keer.

Mijn vrouw is met lichtsnelheid aan de weg aan het timmeren bij haar werkgever. Zonder nu al in  details te willen treden kan ik wel zeggen dat ze bij collega's en management op handen wordt gedragen en dat dit ook beloond gaat worden, later meer........
Soms wordt ze om 05.30 uit haar bed gebeld door een wanhopige roosteraar of ze alsjeblieft een extra dienst kan draaien. Lachend stapt ze uit bed en een half uur later is ze reeds onderweg. Ik ben daar best wel jaloers op, in mijn geval gaat dat altijd gepaard met een aantal denderende vloeken en een hoop gesteun........ Toch zijn we een goed team en maken we als gezin veel progressie in dit nieuwe land.