maandag 10 november 2014

Diepvries en spierpijn.

Van de herfst zijn we zonder enige overgang in de diepvrieskou gedoken, dat mogen we wel zeggen bij een dagtemperatuur van -15 met een snijdend windje waardoor het aanvoelt als -20- ofzo.
Met de vorst kwam de sneeuw (zo'n 5 cm), dat je hierbij je rijgedrag moet aanpassen blijkt ieder jaar weer voor een groot aantal Canadesen teveel gevraagd. Ik reed afgelopen zaterdag over de snelweg en zag de ene na de andere in de "berm" staan (hier is de berm een soort van schuin aflopend grasveld), ik vraag me dan ook af hoe je het voor elkaar krijgt om je auto zo'n 20 meter van de weg te krijgen. Zonder te willen discrimineren of iets dergelijks (de schrik met onze geliefde Zwarte Piet zit er goed in), bestaat het leeuwendeel van de scheve schaats rijders uit Aziaten die met hun mini Japanse autootjes zonder 4 wheel drive de elementen trachten te trotseren en de plaatselijke sleepbedrijven aldus vette winsten bezorgen.
Met de sneeuw komt er ook geld in het laatje van Rik, hij had met meesterlijke planning (lees; hou aandachtig de weersberichten in de gaten), een advertentie geplaatst op de plaatselijke marktplaats, hier geheten Kijiji. De klanten hangen aan de lijn en Rik kan aan de bak.
Onze jongens genieten van hun vrije dagen, morgen is het Remembrance Day (een soort dodenherdenking) en vandaag hebben ze dus ook vrij.

Zaterdag waren San en ik uitgenodigd in het theater van St Albert waar een aantal artiesten uit net zoveel culturen hun "kunsten" kwamen vertonen. Godzijdank waren de jongens niet mee want die hadden met een 100% garantie na 5 minuten gillend het pand verlaten. Ik leg u uit waarom.
De voorstelling werd geopend door een ensemble welke enige liederen ten gehore gaf in hun moers taal waarbij hun muziek instrumenten klanken voort brachten welke niet zouden misstaan in het plaatselijke abattoir. Mijn trommelvliezen werden gepijnigd op een dusdanig unieke wijze dat dit ongetwijfeld de eerste doch laatste keer is geweest dat ik deze happening heb mee mogen maken. Net bekomen van deze foltering werden we getracteerd op een dans welke zo ongelijk werd uitgevoerd dat ik mijzelf erop betrapte door onsamenhangende spierbewegingen met mijn benen en kont trachtte te compenseren wat er fout ging op het toneel, u kent dat gevoel wel als u naast u partner in de auto zit (hij of zij achter het stuur denken altijd dat ze zeer goed kunnen rijden) en u als passieve passagier steevast probeert op de fictieve rem te trappen met een bloeddruk van een bronstige mensaap in de binnenlanden van Borneo.
Met enige trots mag ik u vermelden dat we tot het einde zijn blijven zitten, de volgende dag bij het opstaan wel last van stijve benen en kont maar dit hoef ik niet meer uit te leggen.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten