De lente laat op zich wachten, we hebben zelfs weer sneeuw gehad en de temperatuur wil maar niet omhoog. San heeft weinig daglicht gezien, ze is de afgelopen twee maanden afgeknepen in het ziekenhuis door een instructrice die een waar schrikbewind ten toon spreidde waardoor maar liefst 50% van San haar medestudenten zakten. Eergisteren dan eindelijk het verlossende woord, geslaagd voor de clinicals medicine en surgery. GROTE KLASSE! Ik werk me een slag in de rondte en draai veel dubbele diensten en zie dan letterlijk geen daglicht maar wel zie ik licht aan het eind van de tunnel. Volgens het poldermodel wat werd toegepast in Nederland in lang vervlogen dagen hebben we door discipline onze gaten in de financiele dijken gedicht en zijn we nu bezig om een degelijk fundament neer te leggen waar we onze toekomst op kunnen gaan bouwen.
De afgelopen 2 dagen 32 uur gedraaid en vanmorgen er weer vroeg uit, onze Rik heeft via zijn school counseler een baantje kunnen krijgen bij een ouder stel uit St Albert. Ik reed hem daar vanmorgen vroeg naar toe, we moesten een gravel road op en kwamen uit bij een leuk huis met een grote tuin. Uit een heg kwam een oudere man tevoorschijn met een boomzaag en lachte van oor tot oor toen hij Rik zag. We stelden ons voor en Rik ging meteen aan de slag in de tuin, waarschijnlijk kan hij hier iedere zaterdag werken. Verder is zijn counseler op school druk bezig om studenten te vinden van de Junior High School die wiskunde bijles nodig hebben van Rik.........Jullie kunnen je niet voorstellen hoe opgelucht we zijn dat Rik zich steeds meer gaat profileren en beloond wordt voor zijn doorzettingsvermogen. Hij heeft het vaak niet makkelijk, heeft veel heimwee en dat is niet altijd even prettig voor hem en zijn omgeving. Heel langzaam bemerken we dat er een kentering bezig is, hij is druk met socialiseren en wordt meerdere keren per week door vrienden opgehaald om te chillen (letterlijk met deze temperatuur). Ook op school doet onze Rikkie het heel goed, hij heeft net zijn rapport gekregen, geen enkele onvoldoende en mooie cijfers zoals zevens en achten. Zo heel af en toe praat hij met me over school en als hij dan verteld dat hij op academisch niveau zijn klasgenoten helpt met Engels dan zwel ik op van trots, hij heeft zelf niet in de gaten hoe goed hij het doet maar daar zijn San en ik er voor om hem daar aan te herinneren. Rik heeft de beslissing genomen om geen American Football meer te gaan spelen maar in plaats daarvan atletiek te gaan beoefenen. Hier kan hij doen waar hij zeer getalenteerd in is namelijk hardlopen. Verder heeft hij het plan opgevat om in het schoolvoetbalteam te gaan spelen (ja voetbal en geen football).
Onze jongste telg groeit als kool, zeg maar gerust als een raket. Hij is in een paar maanden tijd veranderd in een jonge man, hij heeft de baard in zijn keel gekregen, geen vlassig dun sliertig gevalletje, nee een forse Grizzlybeerachtige zware bos met haar mogen we wel zeggen.Deze hormonale explosie wordt nu ook door de meiden in St Albert op de juiste waarde geschat. We waren laatst in de plaatselijke Mac Donalds en bij het verschijnen van de gebroeders Klinge bij de toonbank werden de daar aanwezige medewerksters acuut gestoken door een werkbij en wilden allemaal tegelijk onze mannen helpen. Onze Koen die (gelukkig) alles nog moet ontdekken heeft nog niet helemaal door wat hij met zijn aanstekelijke lach, stem en inmiddels 1.75 meter lengte bij de dames teweeg brengt. In juli wordt Koen 14 en torent nu al uit boven zijn leeftijdsgenoten. Ik stond vorige week te kijken bij de voetbaltraining en plotseling zag ik Koen daar staan in zijn keeperstenue en zag ik met een steek in mijn hart dat mijn kleine jongen is getransformeerd in een jonge vent. Verbaasd en trots ben ik, verbaasd hoe snel de tijd gaat en trots op mijn vrouw en mijn jongens. Ik ben moe maar voldaan......
\
Geen opmerkingen:
Een reactie posten