Werkvergunning...........................

Na een half jaar full time studeren mag je een werkvergunning aanvragen. Vol goede moed en met een enorme dosis positiviteit (die we van San gewend zijn) werd een aanvang gemaakt in dit proces. Allereerst wordt door het College waar San haar opleiding doet na 6 maanden de balans opgemaakt. Voldoe je als student niet aan de normen dan kun je geen werkvergunning aanvragen. Dit gold gelukkig niet voor San die met meer dan mooie cijfers haar eerste halfjaar kon afsluiten.
De beloning was dan ook deze felbegeerde werkvergunning die je de mogelijkheid geeft om in de gezondheidszorg te gaan werken. In juli ging San door de molen, bloed en urine -onderzoeken en een rontgenfoto van de longen. Hierna naar een arts die haar nog eens fijntjes onderzocht. Uiteraard moest voor ieder afzonderlijk onderzoek de portemonnaie getrokken worden, onze bankpas kreeg al snel de stuipen iedere keer als we deze door de pinautomaat trokken. Na een paar weken kwam de uitslag, goedgekeurd en jawel, zowaar werd de uitslag door de dienstdoende arts digitaal (ja ja lieve lezers ik neem u niet in de maling) geen papier zomaar naar de emigratiedienst gestuurd! Hierin de speciale vermelding dat deze keuring is bedoeld voor gezondheidspersoneel.....
Maar wat bleek, deze dienst is aan het staken dus de verwerkingstijd van 6 dagen werd ruim een maand, en dan toch nog onverwachts lag de vergunning in de bus. Met stijgende verbazing lazen we de restricties in de brief met als "hoogtepunt" de vermelding "verboden om in de gezondheidszorg te werken"...........San ontplofte en liet een paar oer Hollandse krachttermen door het anders zo rustieke wijkje denderen. Ik denk dat we weinig eekhoorns hebben volgend jaar want door de vele decibellen zijn de X en Y chromosomen van deze schattige diertjes fors van slag.
Ik daarentegen bleef redelijk rustig, in gedachten stond ik op een surfplank enorme golven te bedwingen, want ja onze weg door het ambtelijke Canada is ietwat turbulent te noemen. We houden ons elke keer stoer voor dat dit nu eenmaal de Canadese logica is maar soms zakt mijn broek zo hard af dat ik gekneusde enkels heb, zelfs mijn onderbroek zakt af wat toch een prestatie van 'formaat" is.
Bekomen van de schrik zegt San dat ze de volgende dag wel "even' gaat bellen. Hierop belt haar Mexicaanse studiegenoot/vriendin Diana met de mededeling dat ze dezelfde kl... brief had gekregen. Uit veiligheidsoverwegingen heb ik dit gesprek met bretels gevolgd want mijn enkels deden al zo'n pijn.
San heeft de volgende dag gebeld met het meest ambtelijke bureau ter wereld die de macht hebben om vergunningen te verlenen en af te wijzen. De eerste dame die San aan de lijn kreeg had de opmonterende mededeling dat het wel eens 3 maanden kon duren voordat de medische gegevens verwerkt waren die electronisch waren verstuurd. San moest maar 2 keer in de week bellen.........
Toen belde Diana dat ze ook contact had gehad en dat tegen haar was gezegd dat er een formulier was wat ingevuld moest worden..... Dus San kon ook bellen om naar dit formulier te vragen, zo gezegd zo gedaan. Hierop stuurde het CIC (bureau) haar via de email een link om dit bij het formulier te voegen, kopie van geboortecertificaat, paspoort, rijbewijs en indien mogelijk een kopie van het bewijs van overlijden.......????????!!!!!!!!!!! Uhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh.
Dit allemaal gaarne en verplicht via een brief naar Ottawa te sturen (dit ligt dus aan de andere kant van Canada). Gelukkig voordat San aan dit drama moest beginnen belde Diana weer met de mededeling dat ze was gebeld vanuit Ottawa dat dit niet het goede formulier was. Wat een service!
Het nieuwe advies luidde dat er "even"naar het CIC gebeld moest worden met een verzoek tot correctie. En Diana mocht tegen haar vriendin (San) zeggen dat zij dezelfde procedure mocht volgen.
Dus daar de ambtenaren reeds naar huis waren de volgende ochtend weer gebeld. Deze Officer begreep mijn verhaal compleet maar was niet bevoegd om dit te doen. Dus ik had 2 keuzes, of het formulier opsturen en een paar maanden wachten of samen met Diana bellen zodat beide dossiers gecheckt konden worden en of hier ook de waarheid werd verteld. Dus de volgende ochtend hadden Diana en San een 3 weg gesprek opgezet om dit inmiddels ongelooflijk smerige varkentje te gaan wassen. Na alweer een half uur in de wacht te worden gezet kwam er een strenge Officer aan de lijn. Ze had de nodige moeite met het verhaal maar daarna was ze bereid even in het dossier te duiken, dus weer in de wacht. Diana en San maakten zich inmiddels klaar om stevig uit hun panty te gaan toen de Officer zich weer op de lijn meldde. Het eerste wat de dame in kwestie zei was "ik ga nu een bericht sturen naar de werkvergunning afdeling en vanmiddag gaat de goede werkvergunning dan op de post met de opmerking dat jullie wel in de gezondheidszorg mogen werken. het was goed dat we aan de telefoon zaten want monden vielen open en ja de broeken zakten weer af en jippie het is toch gelukt pffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff En San dacht nou breaks my wooden shoe.
Zomaar een voorbeeldje dat hier je niet alles komt aanwaaien.