Vorige week met Ross naar de band van zijn zoon Cameron wezen kijken, Cameron is de zanger en geen slechte. De band trad op in een bar in noord west Edmonton. Ze speelden nummers uit "onze" tijd en speciaal voor ons werd Twilight zone van de Golden Earring gespeeld. Even heerlijk ontspannen, lekker hapje en drankje en hele goede muziek.

Dinsdag ging Rik naar de golfcourse van de ouders van Tascha en Amy op zo'n anderhalf uur rijden hiervandaan, dus eigenlijk om de hoek (voor Canadese begrippen). De eerste 2 dagen had Rik het moeilijk, weg van huis, lange dagen en natuurlijk allerlei nieuwe indrukken. Hierna ging het snel beter, hij kreeg meer verantwoordelijkheid zoals ober mogen zijn, reserveringen maken en klusjes in het onderhoud, enz. Naast het veel uren maken krijgt onze Rik ook veel fooien (heel veel fooien) en verdient hij voor een 15 jarige een heel leuk zakcentje. Laten we het zo zeggen dat hij dit in Nederland niet had kunnen verdienen. Nu is hij razend enthousiast en ook de eigenaren van de golfcourse want hij kan alweer snel aan de bak.

Vrijdag was Koen jarig, hij vond het niet zo geslaagd want zijn broer was er niet en zijn papa was aan het werk. Gelukkig waren er 2 vrienden waarvan er eentje bleef logeren. Koen wilde graag een basketbalpaal op een standaard. Dit is hier heel normaal, je zet deze bij je oprit en spelen maar. We vonden er een op Kijiji (de Canadese marktplaats) in St Albert voor een heel leuk prijsje, nl gratis. San en ik met de hulp van de eigenaar het gevaarte gedemonteerd en in de Pacifica gepropt, ongelooflijk wat er in die auto gaat. De standaard was gelukkig niet zo zwaar (80 kg!) en terwijl ik dit verhaal schrijf voelt mijn rug beurs aan. Dit mag de pret niet drukken, Koen is heel blij en speelt elke dag met zijn aanwinst, en een nieuwe basketbal, smoothiemaker, Playstation card en vanavond als zijn broer thuis komt dan krijgt hij nog meer kadootjes, joepie!

San heeft haar long distance cursus sociologie weer opgepakt en zit vele uren per dag te studeren. Ik blijf het zeggen, wat een doorzettingsvermogen en enorme motivatie heeft deze vrouw. Diep respect en trots zijn de woorden die me te binnen schieten aan de lofzang voor mijn vrouw die de drijvende  kracht is achter ons gezin.

Ik zat afgelopen maandag op de tandartsstoel, juist mijn favoriete stek....... Een paar weken geleden zaten we gezellig te bbqen bij Kelly en Adriana, ik zat te kauwen op een heerlijk stukje kip en vond het vlees op een gegeven moment wel heel erg knapperig. San omschreef mijn gelaatsuitdrukking als enigzins angstig met wijdopen gesperde ogen. Ik spuugde wat brokken tand uit waar een volwassen mammoet jaloers op zou zijn geweest. Rond mijn voeten ontstond een plas bloed welke mijn melodramatische relaas extra accentueert haha. Om een lang verhaal kort te maken, ik moest naar de tandarts. We kregen het voor elkaar dat ik naar dezelfde tandarts kon als de fam Callens. Er was zo weinig overgebleven van de tand dat de enige optie trekken was. Met een hypermoderne injectiemethode werd ik verwend met een naald die voor mijn gevoel mijn halve hersenpan verdoofde. Hierop begon de beul (tandarts) met zijn gewrik en schreeuwde ik in enkele Hollandse krachttermen dat die kl... verdoving niet hielp en ik gvd alles voelde. Onder de indruk van mijn stemgeluid kreeg ik als "beloning" nog een shot die normaal gesproken een voetbalelftal inclusief reserves 2 weken onder zeil zou houden. In mijn geval was het net aan voldoende om de gruwelen van het tandtrekken te doorstaan. Dus ik ga nu met een ventilatiegat extra door het leven. (realiteit en fantasie kunnen misschien iets afwijken ;)