van kruispunt tot supermarkt

Heel langzaam maar zeker krijgen we vaste grond onder de voeten. We leven nu op ruim 700 meter boven zeeniveau, maar je begrijpt wel wat ik bedoel. Van het ietwat drukke Nederland naar het overweldigend grote Canada. Alberta is ruim 20 keer groter dan Nederland en heeft 3.5 miljoen inwoners. Wij wonen vlakbij de grote stad maar rij je een half uurtje daarbuiten dan kun je echt spreken van rust. En het autorijden hier gaat toch wel heel anders dan in het gejaagde thuisland waarbij fenomenen als van de stress opgezette middelvingers bij het straatbeeld horen en het begrip bumperkleven bijna tot een olympische sport is verheven. Hier in "ons" stadje heb je bv meerdere 4 way kruispunten, dit betekent dat op iedere hoek een rood stopbord staat. Het gaat dan als volgt; als je zo'n 4 way kruispunt nadert kijk je op welke volgorde je aankomt. Iedere auto is verplicht volledig tot stilstand te komen en vanaf dit moment is het handig om ook oplettend te blijven dat ook daadwerkelijk iedereen op zijn beurt weer weg rijdt. En ik moet eerlijk zeggen dat ik nog geen een keer iemand heb kunnen betrappen op "onbeleefd" gedrag. Af en toe probeer ik me voor te stellen als zo'n 4 way kruising in bv het pittoreske Santpoort zou worden geplaatst (de lokale Nederlandse lezers weten ongetwijfeld wel een drukke hotspot). Ik zou hier dan overigens ook wat tv camera's plaatsen want dit wordt dan een absolute realityshow kaskraker. De plaatselijke middenstand zou enorm profiteren van alleen al de schadeafhandelingen van de bergen verwrongen blik, bergen patat en ijs voor de kwijlende toeschouwers (ongelukkie kijken van Paul van Vliet krijgt hier een compleet nieuwe dimensie) en Justitie die dankzij deze 4 way kruispunten in een keer uit de rode cijfers zou zijn.
Of het wachten in de supermarkt; ook een oase van rust, dat moet ook wel want ik moet eerlijk bekennen dat de Nederlandse supermarkt medewerker qua snelheid en efficientie hoog boven hun Canadese collega's staan. Sta je in de Walmart (giga supermarkt) dan worden je boodschappen ingepakt en heb je het gevoel dat je een klant bent. Het tempo is niet hoog maar who cares, zelfs ik begin te wennen aan de rust en heb al 3 maanden geen boodschappenkarretje gevoeld tegen mijn kont, enkels of achillespezen. Heerlijk, en val ik soms terug in mijn oude gedrag, vergeef me, en ik scheur met mijn karretje door de gangpaden en dender dan door de bocht naar de volgende en ik ram bijna tegemoetkomend supermarkt verkeer.... Dan staat het tegemoetkomend karretjesverkeer keurig stil en knikken vriendelijk naar me en maken dan ruim baan en zeggen dan ook nog sorry, waarop ik schuldbewust aan de handrem trek en verontschuldigend grijnzend mezelf weer aanpas.
Ja, het is hier een kwestie van je aanpassen, sommige gewoontes moeten gewoon wat uitslijten zal ik maar zeggen.