na regen komt zonneschijn

Wat is nou eigenlijk emigreren, hoe voelt dat en wat doet het met je? Ja, veel vragen en nog veel meer antwoorden, zeker als je het zelf bent als gezin die de immens grote stap heeft gemaakt. Dankzij de huidige technologie en sociale media zijn we nu in de zeer gelukkige omstandigheid om regelmatig contact te hebben met onze familie en vrienden. In de jaren vlak na de Tweede Wereldoorlog was dit wel even heel anders, een brief deed er zo'n 6-8 weken over. Weg voelde toen ook veel meer als weg aan en ik kan me dus bijna niet voorstellen hoe deze pioniers hebben moeten knokken en zich moeten hebben gevoeld! Hoe voelen wij ons? Moet je je aanpassen? En hoe ga je om met zaken als tegenslag, onzekerheid, frustratie, heimwee, vreugde en trots, enz, enz.
Het is zo complex en overweldigend, het besef dat we 8000 km verderop leven en het zelf moeten doen. Hoe voelen we ons; nou dat gaat gelukkig steeds beter, het gaat beter met San op College en beter met Rik en nu ook met Koen  op school. Nu ook met Koen? Vorige week na een zware training had Koen het te zwaar en barstte thuis in huilen uit, alles kwam eruit en San en ik schrokken van zijn relaas. Het bleek helemaal niet goed te gaan op school en Koen had grote moeite met het Engels, moeite met het socialiseren, enz. Na deze uitbarsting zaten wij als ouders als verdoofd elkaar aan te staren, elke keer als wij vroegen hoe het ging dan lachte hij en zei dan "heel goed, dat weet je toch".
Ik ben de volgende dag meteen naar de school van Koen gegaan en heb een lang gesprek gehad met de directeur, rector en de studenten begeleidster. Allen schrokken en vooral de begeleidster had het zwaar. Ook op school had Koen geen signalen afgegeven en had iedereen met zijn glimlach om de tuin geleid. Koen had ons ook verteld dat hij tijdens pauzes alleen door de school zwerfde met zijn oordoppen in, het brak mijn en San haar hart en ik kan je verzekeren dan voel je je een egoistische kl...z..
Gedachten als waarom zijn we gegaan en waarom hebben we dit niet eerder gezien, waarom, waarom? Na zo'n orkaan van emoties klaart het meestal op. De studentenbegeleidster heeft meteen een plan van aanpak gemaakt, er is de volgende dag een ESL teacher (English as a second language) de hele dag bij Koen in de klas geweest om zijn Engels te beoordelen. Er hebben gesprekken met Koen plaats gevonden en Koen heeft alles gezegd wat hem dwars zit. Het bleek een enorme wake up call te zijn, niet alleen voor ons als ouders maar ook voor de school. Koen blijkt de eerste Grade 7 ESL student te zijn en men heeft verzuimd hier adequaat op in te spelen. De excuses zijn aanvaard en vanaf hier wordt alles in het werk gesteld om Koen zich te laten thuis voelen. Ik typ dit met tranen in mijn ogen want het is emotioneel heel intensief geweest.Er zal veel begeleiding zijn en komen voor onze Koen, hij zal tijdens testen en de moeilijkere vakken extra hulp krijgen en op het gebied van socialiseren zijn al de nodige stappen gezet. Gisteren haalde ik hem op van de schoolbus, toen hij me zag begon hij te lachen, hij zag er ontspannen en opgewekt uit. Hij begon meteen te vertellen van zijn schooldag, hij was met een aantal jongens van zijn klas in de lunchpauze een puntje pizza gaan halen en het ging goed in de klas. Er is afgesproken met de school dat er zeer regelmatig teruggekoppeld gaat worden en dat wij als ouders compleet geinformeerd willen worden aangaande het plan van aanpak, enz.
Wat doet dat met je? Dit is pittig en het doet heel veel met je, met ons. Het maakt ons sterker en nog closer als gezin. Koen wil door knokken, net als wij. Niet opgeven als het tegen zit, nee nog harder vechten.
Rik had een 100% score voor Math en San een ruim 90% voor haar Engelse test. Koen zegt dat hij goede testen voor Math en Science heeft gemaakt. Ik heb donderdag een interview voor de Sergeants positie en nog 3 kansen op een mooie baan.
Emigreren voelt vaak dubbel, het gaat niet altijd vanzelf. Het vereist veel inspanning, aanpassing en emotionele weerbaarheid. Maar na regen komt zonneschijn!